West Highland Way 2007, deel 7

Na een plaspauze zien we iets dat minder leuk is: er ligt een dood hert in het bos. We kunnen niet raden waaraan het gestorven is, misschien ouderdom? Er is een moerassig gebied daar en in de verte zien we nog iets liggen: een vos misschien? Na een tijdje merkt de reisleidster (Vee dus) dat ze de kaart kwijt is. Waarschijnlijk vergeten bij de plaspauze (en anders bij de snoeppauze, maar dat is nog veel verder weg). Zonder kaart gaat het niet, dus de schuldige gaat terug. Rugzak op de grond en dan voel je je plots zo licht dat joggen even makkelijk lijkt als vliegen! Bij de plasstop is geen kaart te vinden. Verdomme nog verder terug dus. Maar gelukkig, de wind had de kaart gewoon wat verder geblazen. Oef. Toch maar stappend terug nu. Onderweg merkt Vee dat er nog meer dode herten liggen. Heel akelig feitelijk.

Wat verder is er een mooi plekje om te picknicken: een soort hol in een grasheuvel. Er hebben voor ons nog andere mensen gegeten , want we vinden sporen.

Terwijl we zitten te eten passeren er al veel bekenden. Maar die halen wij wat later weer in, wanneer ze zelf zitten te eten op of aan de brug. Het valt ons op dat er best veel mensen aan het stappen zijn. De WHW lijkt wel de autostrade van de stappers. Bovenop een heuvel zit er zelfs een hele groep, allemaal met de rugzak. En daar was onze Sea King ook alweer….We stappen nu een prachtig stuk. Het uitzicht is fenomenaal (ja spijtig dat we het niet op foto kunnen laten zien)! Een stralend blauwe hemel, de bergen langs onze linkerkant en langs onze rechterkant een wijds uitzicht op bergen in de verte en een woeste streek met moerassen en kleine meertjes, echt mooi! Na een tijdje komen we ook langs het skigebied van de Glencoe. We zien de kabelliftjes hangen, maar alleen op de top ligt nog wat sneeuw, veel geski zal er in de Paasvakantie wel niet meer zijn. Toch een mooi beeld (waar we dus geen foto van hebben). Op het einde van onze weg, zien we (heel in de verte) ons hotel liggen. 

(deze foto is dus achteraf genomen...na het wisselen van de batterijen)

Omdat het nog vroeg is, kunnen we het rustig aan doen. We zetten ons aan de kant van de weg en moeten wel een beetje lachen met de manier waarop de andere wandelaars komen voorbijgestrompeld. We lachen al heel wat minder als één van hen lachend roept: Nederlands hé! (gelukkig hadden we bij hem nog geen commentaar gegeven) Later bleek dat die grote groep die we gezien hadden, bovenop die heuveltop, allemaal West-Vlamingen waren ! Moet ge daarom naar Schotland gaan ja?