West Highland Way 2007, deel 9

Als we wakker worden is het weer vandaag toch redelijk betrokken. Feitelijk ziet het er regenachtig uit. Oei, we krijgen al schrik. Met mooi weer was de trip goed te doen, maar we zien het niet zo goed zitten om in de regen te gaan stappen. Snel gaan we buiten eens kijken. De herten staan rond de tentjes van de camping. Er hangen inderdaad dreigende wolken en mist, maar we zien toch ook stukken blauwe lucht.

 We gaan ontbijten in het hotel, betalen en vertrekken. We zijn erop voorbereid! Vandaag moeten we de Devil’s staircase bestijgen en daar heeft iedereen ons wel schrik voor aangejaagd. Verder is de wandeling van vandaag echt niet zo lang, dus het zou ons wel moeten lukken. We zijn warm aangekleed (mutsen en handschoenen, vooral die van Goedele is knap) en dat is wel nodig. De zon schijnt maar af en toe, het is nog mistig en er waait een koude wind.

 We kunnen wel prachtige foto’s nemen van de bergen die tussen de wolken bovenkomen. 

Het eerste stuk is al redelijk veel klimmen en dalen. De paadjes veranderen ook in “losse-steen-wegeltjes” waardoor we heel vaak strompelen. Gelukkig had Goedele ons aangeraden goede schoenen te kopen. En we waarschuwen elkaar ook elke keer als we een “kloof” moeten oversteken. Na enkele kilometers zien we onze klim voor ons liggen. Er is daar ook een parking en er is nogal veel volk. We spreken af dat we onze klim op het gemak gaan doen, ieder op zijn eigen tempo. Dat betekent dat Ingrid als een echte berggeit vlotjes voorop loopt (dat is goed, dan neemt zij de foto’s zonder dat wij moeten wachten), Goedele loopt toch meestal kort in haar buurt en een heel eind daarna komt Vee puffend en blazend en zwetend aan. 

De klim is echt wel klimmen. Wel tof dat we ons beginpunt onderaan de heuvel kunnen zien, en ook wie er achter ons aankomt.

 Na een klein uurtje zijn we echter alledrie boven geraakt. Er is daar ook weer een stenen man,maar we leggen er deze keer geen steen bij, ge moet nu ook weer niet overdrijven met geluk. Het uitzicht is heel heel knap, van zo hoog! Even later komen de wandelaars die na ons vertrokken zijn ook boven. Het zijn de doo's. Ze puffen en blazen nog erger dan Vee. Maar ze willen wel een foto van ons nemen.

 Zien ze nu rood van de inspanning, de zon van gisteren of van verlegenheid? Het is ferm koud boven op de top dus we besluiten snel om weer verder te gaan. Vanaf nu is het eigenlijk één lange afdaling tot in Kinlochleven. Maar mooi!!!!!!!!!!