West-Higlandway 2007, deel 3

en toen konden we dus eindelijk ECHT vertrekken!

op die tocht waar we al heel lang naar uitkeken

maar toch ook bang voor waren

we hadden echte horror-verhalen gehoord

van mensen die verdwaald waren

door het noodweer

en in de vrieskou gestorven waren

maar we waren voorbereid!!

Na een onrustige nacht (zenuwen, gegiechel, smsjes, lawaai in de kamer ernaast, heel slechte matrassen) worden we de volgende ochtend al vroeg gewekt door onze gsm-wekker. Ingrid hupt, zoals elke keer trouwens, direct fit haar bed uit. Vee krijgt weeral een sms. Wat ben ik toch populair, roept ze. Maar ze lacht al gauw groen als ze het leest. SMS van Proximus:Haar factuur bedraagt al 25 euro! Lap, gedaan met de sms-pret! ja ze had die smssen van de skiërs beter niet beantwoord...

We maken al thee en warme chocomelk voor onze drinkbus op de kamer, en nemen  voor de zekerheid wat extra zakjes thee en oploskoffie mee (ja ze hadden maar alles moeten voorzien voor 3 ipv voor 2). En dan naar beneden voor ons eerst full scottish breakfast. We krijgen dus eerst cornflakes (goedele “leent” hier trouwens een extra pakje frosties) met melk, porridge had niemand gevraagd, dan komt er toast met confituur en een bord met warme tomaten, eieren, blackpudding (ziet er heel vies uit en smaakt bijna even vies) een worst en spek. We eten zoveel mogelijk op want we zullen het kunnen gebruiken. We maken ook kennis met de twee andere gasten. Twee jonge mannen die al snel de bijnaam: de doo's krijgen (we wouden feitelijk nerds zeggen, maar dat verstaan ze daar dus wel). We zullen ze op onze tocht nog vaak tegenkomen.Na het eten betalen we, onze reistas laten we staan, AMS zal die naar onze volgende halte brengen. Onze rugzak is al van de vorige avond geladen met alles wat we nodig denken te hebben: pillamp, nooddeken, reserveveter, thermos thee en chocomelk, twee drinkflessen en een drinkzak met energiedrank, genoeg eten om een week te overleven, compeed, en toch ook maar frissere kleding.(nog steeds denken we dat we kunnen verdwalen of dat de tocht zo zwaar zal zijn dat we de nacht in open lucht zullen moeten doorbrengen) We vertrekken in onze warme regenbroek, onze fleecen, onze northface-jas met binnenjas. Om te vertrekken zo vroeg in de ochtend geen slecht idee. Het is toch maar heel fris. Onzen John(die ons niet was komen oppikken de vorige dag) neemt nog een foto voor het huis en daar gaan we dan.

 Het begint dus met de tocht naar de WHW zelf, gelukkig hadden we die gisteren al uitgeprobeerd en wisten we dat het een flink eind klimmen was. Tegen dat we aankomen zweet Vee al zo erg dat ter plekke de warme regenbroek uitgaat en verwisseld wordt voor een short. Ook de thermische t-shirt moet eraan geloven en ze trekt een topje aan (dat ze trouwens de volgende vier dagen blijft dragen…). De jas en binnenjas verdwijnen ook in de rugzak, zodat die plots een heel stuk zwaarder wordt natuurlijk. Onze kampeerders in het tentje zijn ook wakker. Helemaal alleen staan ze daar buiten iets te koken. We hebben er wel wat medelijden mee, want het heeft gevroren in de nacht en ze zien er maar kouwelijk uit. Maar het ziet er een fantastisch mooie dag uit. Een blauwe hemel met hier en daar een wit wolkje. Daar gaat zeker geen regen van komen vandaag.

De wandeling begint nu echt. We zitten in mooie bossen, het gaat wat op en neer, maar het is heel mooi. We komen ook aan onze eerste “stenen man”  Dit is een gebruik in de bergen dat Goedele ons gelukkig kan uitleggen. Op de top (of toch bijna) leggen alle wandelaars een steen op een hoopje. Dat brengt geluk. Maar, wanneer jouw steen om één of andere reden erafvalt (direct of later) krijg je ongeluk. Goedele riskeert en legt haar steen boven op de top. Vee en Ingrid leggen een kleinere kei op een veilig plekje…..  Als we de bossen uitkomen zijn we aan een mooie spoorwegbrug met watervalletje. 

wordt vervolgd....

groetjes
vee