West Highland Way 2007, deel 6

Op onze derde dag worden we weer vroeg wakker. Ingrid toch…. Vee heeft weeral last met de Schotse wc’s, de sjasj wil bij haar nooit werken, dat is een soort pompsysteem, en draai het of keer het, maar bij Vee wilde het maar niet doorspoelen. We staan op en wassen ons (toch een beetje). De andere kamergenoten slapen nog goed door. Ons ontbijt moeten we zelf nemen. Het is wel heel eenvoudig, maar dat wisten we op voorhand. Er is yoghurt (allé, er zijn er twee, we nemen dus zelf maar een derde uit de koelkast), frosties, melk, juist genoeg oploskoffie voor 3, fruitsap en toast met confituur. Goedele probeert aan rode confituur te geraken, maar de madam geeft slechts ééntje tegelijk. We zoeken ons lunchpakket, dat hadden we ook besteld, maar is niet te vinden. De reisleidster(vee dus, die had alles geregeld) moet er dus voor zorgen (betaald is betaald). Gelukkig moet ze niet bellen, de madam slaapt blijkbaar in het receptiekamertje , is al wakker en is inderdaad onze lunch vergeten. Terwijl we ons ontbijt opeten, maakt ze voor elk een lunchpakket klaar. Fruitsapje, koek, mars, appel en twee dikke boterhammen, één met hesp en een met gemalen cheddar (jak), maar we smeren er gewoon wat confituur bij, dan krijgen we het misschien wel binnen. De kamergenoten sijpelen ook binnen. De rosse blijkt uit Australië te komen en de drie anderen zijn echte Schotse grieten. Wij vinden onszelf wel echte stappers, dat we altijd zo vroeg uit de veren zijn om eraan te beginnen. We vertrekken inderdaad weer heel vroeg. In onze rugzak zit nu al wat minder, we vertrouwen het weer al wat meer en weten nu dat de weg heel goed is aangeduid, verloren lopen zit er niet echt in. Bij het vertrek is het wel nog stikkoud. Er hangt rijm op het gras , het heeft dus weer gevroren. Bij de bridge herself zien we onze kampeerders weer. Brrr, die moeten het nu toch wel echt koud hebben. Zij liever dan wij. Ons Ingrid (ja , na nen tijd begon Goedele dat ook al te zeggen)(Ingrid en Vee zijn dus zussen) neemt nog snel een foto van de bridge. 

Dat was dan ook de laatste foto van deze dag, want nadien bleken de batterijen plat te zijn en de reserve hadden we niet bij. En ja, heel spijtig natuurlijk, want deze dag was misschien toch wel de mooiste van allemaal, zeker qua weer. Ja Ingrid, sorry, maar het moest er toch nog even uit (we hebben in Schotland al alle dagen op uw kap gezeten, ge zult het wel gemist hebben). De tocht begint weer in een bos met een klim, met gevolg dat Vee weer snel alles uitspeelt. De zon brandt vandaag ook echt. Boven krijgen we een prachtig zicht op loch Tulla. Dit zijn de uitzichten waarvoor we naar Schotland kwamen. Het genieten kan beginnen!!! We dalen weer tot we in Inveroran zijn. Weet niet goed wat daar van dorp aan is, maar ik denk dat het niet veel meer is dan een hotel en een huis en een plaats waar je mag kamperen. Voor het hotel zien we ons “gezinneke” weer en ze zijn weer heel vriendelijk. Wij stappen flink door en beginnen heel stilletjesaan te stijgen, maar zeker niet lastig, we voelen het amper. We lopen door bossen en het gaat goed vooruit. Daar heeft het mooie weer natuurlijk ook mee te maken. Na de bossen krijgen we een prachtig uitzicht, feitelijk is het uitzicht vanaf nu altijd prachtig. Dat is altijd de beloning na een zware klim of na een bos: elke keer een  verrassing ! (en maar zagen dat we juist vandaag geen kodak hebben…)