WestHighlandWay 2007, deel 8

Kingshouse hotel kunnen we niet missen, want het is het enige huis daar. We krijgen een kamer voor ons drie die er heel gezellig uitziet. De badkamer en wc zijn wel op de gang, maar dat geeft ons niet. We zijn ferm content. We zoeken dan de bar op en kunnen weer lekker aperitieven. We nemen ons drankje mee naar buiten om voor de web-cam te zitten.Maar de vorige foto is pas genomen, dus moeten we ongeveer twee uur wachten en dat is toch lang. Ingrid heeft ondertussen de batterijen van het fototoestel vervangen dus nemen we volop foto’s.

(zie trouwens hoe DUN mijn benen toen nog waren!!!!)

 Ons gezinneke komt ook aan. Den bompa lacht als hij de whisky ziet en zegt dat hij hoopt dat er limonade in zit. Ze vragen hoelang we er al zijn en vertellen dan dat zij ook moesten teruggaan. Den bompa was ergens zijn bril vergeten. (daarmee dat ze zo lang na ons pas aankwamen) Ook zij hadden onderweg de dode herten gezien. Er kwam toen ook net een soort van boswachter aan die via mail (ja ja, ze zijn daar modern) had vernomen dat er dode dieren waren. Maar wat de oorzaak was, dat zullen we nooit weten denk ik. Aan het hotel zitten trouwens ook herten. Ze komen echt vlak in de buurt. Na onze aperitief gaan we ons verfrissen op de kamer.

 Ingrid vindt daar een boekje en leest luidop: Do your feet hurt? Goedele reageert daarop met: Mag je die eten geven? Ons Ingrid kijkt echt verbaasd, tot we doorhebben wat G bedoelt....,( ze had begrepen: do you feed the "hert" ) en  dat blijft DE grap voor de rest van de vakantie. Dan gaan we naar de bar om een hapje te eten. 

Onze vier vriendinnen zijn er ook, en onze kampeerders ook. De mensen aan de bar zijn superlief. Het is dear van hier en love van daar! We eten lekker (overal lees en hoor ik slechte commentaar op dit hotel, maar wij vonden het echt goed) en hebben zin in een dessert. Op de kaart staan er echter geen. De mensen aan het tafeltje naast ons zitten nochtans te smullen van een lekkere Apple-pie. Die willen we ook. Ze moeten lachen met ons als we er ook één hebben en vanaf dan maken ze elke keer als we ze tegenkomen op de tocht een grapje over Apple-pie. Dat is dan ook hun bijnaam geworden. In de bar bekijken we alle mensen die er zijn, en het is opvallend hoeveel mensen lijken op mensen van bij ons. 

 Na het eten gaan we nog ene drinken in de climbersbar. Gewoon aan de andere kant van het hotel. Vee probeert daar een guiness, maar dat is niet te drinken, misschien wel goed om naar de wc te kunnen gaan, ja. We geraken er aan de praat met de West-Vlamingen. Ze zijn studenten die met een docent deze trip doen. We krijgen heel de uitleg van een jongeman die wij al snel “de keutel” noemen. Zij doen wel alles met de rugzak en de tent, maar we beklagen hen, onze rugzak weegt al genoeg en als we de voeten van sommigen zien, amai, vol blaren!

We kruipen weer vroeg in ons bed, want morgen moeten we de Devil’s staircase overwinnen. En die moet echt heel zwaar zijn (volgens de keutel toch)