vrijdag 28 februari 2014

West Highland Way 2007, deel 11 al!

In Kinlochleven zijn we weer vroeg wakker. Warm dat we hadden!! We pakken in en gaan ontbijten in de Tailrace Inn. We zijn daar niet de enigen…Naast ons zitten ook 4 dames (wel wat ouder dan ons, een beetje toch), later , toen Vee in haar gat gebeten was en voorop liep, vernemen we dat één van hen deze tocht als verjaardagsgeschenk heeft gekregen. Ze draagt ook een badge met Birthday-girl, en Goedele feliciteert haar dan ook van harte. Dan vertellen ze dus dat ze feitelijk al jarig geweest is. (mensen, ondergetekende zou dat ook een fantastisch geschenk vinden!!) De koffie is niet echt te drinken, de blackpudding wordt geprobeerd (smaakt hoe langer hoe beter) maar niemand krijgt zijn bord helemaal leeg (onze lever ziet hier af!). Dan vertrekken we voor onze laatste tocht. Vandaag moeten we aankomen in Fort William. Bij het vertrek in Kinlochleven vinden we het even niet. We vragen het aan andere wandelaars en inderdaad even later zien we onze bekende paaltjes weer. We beginnen alweer met een klim (dat is nu elke keer, Vee is goed aangekleed, zeker vandaag want het weer ziet er echt betrokken uit, komt ze boven en moet ze alles uitspelen), eerlijk gezegd toch ook een fikse klim!  Maar het uitzicht is alweer de moeite! Loch Leven zien we nu ook liggen. 




Vee wil ervan profiteren om nog zoveel mogelijk foto’s te trekken, tot grote ergernis van Goedele en Ingrid, die willen vooral voortstappen. 


Van Vee moeten er ook altijd mensen (onszelf dus) opstaan, ook daar houden de twee anderen niet zo van. Goedele die trekt bijvoorbeeld liever foto’s van de fauna: highlandkoeien

 en kalfjes (wel schattig), alle schapen die met verf besmeurd zijn (miekes dus) 

en zelfs een vogelke (we denken een vink maar daar moet onze Fried ne naam op plakken). 

Het is wel opvallend hoe brutaal de vogels hier zijn. Die zijn helemaal niet bang voor mensen. Vandaag is echt wel de drukste dag op de WHW.
We lopen bijna in een rijtje! Echt warm wordt het vandaag ook niet meer. We krijgen het wel warm van het stappen (en klimmen). Tegen de middag vraagt Vee waar we gaan rusten. We kijken op de kaart en zien dat we bijna aan een bos komen. Vee stelt voor daar te pauzeren. Maar Goedele en Ingrid willen PERSE pas over de helft rusten. Dat zou dan aan het einde van het bos zijn. Nu is Vee in haar gat gebeten. Dan zal ze haar pas eens versnellen zie! Vanaf nu loopt ze dus voorop en het gaat goed vooruit (met Marco Borsato in haar oren en Bob Sinclair).



Goedele roept nog of den Ben Nevis misschien van whisky is gemaakt. Geeft niets, voorop lopen is ook plezant. En rara, waar pauzeren we???? Natuurlijk, voor het bosje (hihi). Ingrid en Goedele moesten veel te dringend plassen ! Daar proberen we voor de allereerste keer de energy-gel!! Jakkes, zo vies, we hebben heel veel thee en water nodig om dat door te spoelen!!Bijnaam voor deze zakjes is trouwens: de spermazakjes, daar lijkt het dus op, qua uitzicht mensen!!  Maar energie krijgen we er wel van, Vee vlamt weer verder.Onderweg worden we gepasseerd en steken we dezelfde mensen wat later ook weer voorbij.

donderdag 27 februari 2014

koolhydraten

het volgend bericht schreef ik eigenlijk vorige week al
voordat het tandje besloot mij een handje te helpen :


hoe zit dat nu met het dieet???
zoneke en MDH hebben toch niet meegedaan
dochter heeft ook afgehaakt
bij haar was er na 3 weken nog geen grammeke af
maar bij mij werkt het!!!
vandaag stond de weegschaal voor het eerst voor de 65 
(nipt, maar toch!!!)

wat eet ik op mijn twee dieetdagen?
bijvoorbeeld:
maandag: handje pistachenoten
slaatje met blikje makreel, kerstomaatjes, olijfjes, lepeltje light mayo
handje radijsjes
soep (courgette, prei, spruiten, knolselder)
gekookte spruiten met een mager lapje vlees
3 gedroogde abrikozen
potje magere yoghurt
en veeeeeeeeeel drinken

dinsdag is gelijkaardig
gisteren was dat 's avonds bijvoorbeeld een eitje met garnaaltjes
en spinazie

en als het woensdag is: joepie
dan mogen er eindelijk weer koolhydraten
goh, zo'n donker boterhammeke dat SMAAAAAAAAKT !!!
en eerlijk gezegd, veel honger heb ik niet....
tegen het weekend heb ik wel terug goesting op een muffin
of taartje
of wafelke
maar dan mag het ook van mij!!
in het weekend kijk ik er helemaal niet naar

en bij mij lukt/werkt het dus 

maar vandaag was er iets raar in de klas.....
ze moesten proefjes doen
en er komt er ene bij mij
en die vraagt:
juf, krijg ik een stukje koolhydraat
nu SNAK ik op het moment naar koolhydraten
maar dat dat manneke dat ook kwam vragen??????
weet ge wat hij nodig had???,
geen Kool Hi Draad
maar Nylon Draad....

blijkbaar had ik het in de uitleg
zelf over koolhydraat
ipv nylondraad gehad
jaja....
waar het hart van vol is.....
zeggen ze dan

groetjes
vee

dinsdag 25 februari 2014

Tandpijn

amai
het is hier iets geweest van't weekend.....
donderdag was er een tandje dat wat begon te zeuren
nu zijn mijn tanden mijn zwakke punt
(allé, fysisch dan toch)
die brokkelen af
die ontsteken
dat tandvlees trekt weg
die zijn overgevoelig
ik weet ondertussen redelijk goed hoe ze aan te pakken
nooit ijsjes op"eten" (oplikken mag wel)
poetsen met sensodyne (helpt echt)
en toen ik donderdag een pijntje begon te voelen
nam ik ibuprofen 400 in
dat is ook ontstekingsremmend
en dat helpt bijna altijd
vrijdag bleef de pijn echter
dus 's avonds nen brufen 600 genomen
(echt paardenmiddel)
's nachts wakker gelegen van de pijn in mijn kies
echt niet normaal
sms naar mijn tandarts
ja, de mijne is een choeke, altijd bereikbaar!
ik mocht in de voormiddag langskomen
kreeg antibiotica
heel zware
en omdat den brufen niet hielp: VALTRAN
die naam klinkt gelijk het is: duivels
het zou heel goed helpen tegen de pijn
maaaaaar ge zou er duizelig en verdwaasd van worden

nu wil het toeval (karma karma karma toch)
dat ik aan ons Lisse en 3 vriendinnekes beloofd had 
om taxi te spelen 's nachts....
en nee, ze vonden geen andere chauffeur
en neeeeee, een echte taxi riskeerde ik niet, 
met die vreemde voorvallen met taxi's de laatste tijd
dus ik ging op mijn tanden bijten
diene valtran kon ik niet proberen
dan maar proberen met brufen forte

de antibiotica hielp een half uur
(ik ben gewoon dat dat werkt na één pilleke)
wel een zalig half uur
maar daarna begon het geklop in mijn kaak opnieuw
en precies nog erger
(zo van: hà gij stuurt antibiotica op ons af !
awel!
wij hebben gewonnen!
voor straf doen we u nog wat harder zeer )
den brufen hielp even lang

ik SNAKTE dus naar de Valtran
maar moest daar tot middernacht op wachten
kreeg 's avonds ook nog koorts
en ik verzeker u:
klappertanden op ne zere kies
dat DOET ZEER 

 maar allé, de meisjes waren veilig ter plaatste geraakt
een andere mama ging ze daar later nog ophalen 
(die is 10 jaren jonger dan mij,
die kan daar nog tegen, 
om 4 uur opstaan om kinderen op te halen)
en ik kwam thuis
bij mijn fleske VALTRAN
omdat ik zeker niet verslaafd wilde geraken
deed ik maar10 druppels in een lepelke honing
(want den apotheker had gezegd 
dat dat heel vies smaakte)
er vielen wel wat druppels af
want druppelen op een vol lepelke honing
dat lukt niet zo goed
ook niet als ge letterlijk SCHEEL ziet van de tandpijn
(ondertussen uitgebreid naar kaakpijn, keelpijn, oorpijn, hoofdpijn)

ik kroop in mijn bed
en die VALTRAN hielp niets!!!
weer wakker liggen van de pijn
en niets durven bijpakken
schrik voor een overdosis.....
(ah ja, ik wist niet juist hoeveel druppels ik nu binnenhad)

zondag direct mijn bed uit
om een nieuw pil antibiotica te nemen
dat zijn grote pillen
ik geloof dan ook dat die dubbel helpen
Nieieieieieieieieieiet
tegen een uur of 10 toch terug VALTRAN geprobeerd
deze keer 15 druppels
en rechtstreeks in een leeg lepelke
zodat er niets verloren ging
en AMAI WAT WAS ME DAT
tegen dat ik terug in de zetel was
sliep ik al
en dat heb ik voor de rest van de zondag gedaan
amai
en ziek geweest
en afgezien
en pijn gehad
MDH was bijna met mij naar de spoed gereden
terug sms naar de tandarts:
dubbele dosis anitbiotica
dat hielp tegen 's avonds toch precies

in elk geval
maandag niet kunnen gaan werken
vandaag wel, maar met pijn
en onder de pillen
(van diene VALTRAN blijf ik af zenne)
maar hè hè
de pijn is minder/doenbaar

en weet ge wat?
als ge niet kunt bijten
kunt ge ook niet eten
wilt ge ook niet eten
doet eten veel te veel zeer
behalve een potteke yoghurt

en wat wees ons weegschaal deze morgen????
het magische cijfer van 63 kg!!!!
olééééé olàààààà
en als ze dienen tand trekken?
hoeveel gram zou dat niet zijn haha

ja, ik blijf erbij:
ge moet overal het positieve in zien
deze week is het dus niet nodig om te dieten!

groetjes
vee


zaterdag 22 februari 2014

West HighlandWay 2007, deel 10



Halverwege wachten Ingrid en Goedele  bij een brugje op Vee om daar te picknicken. Het is echt een prachtig plekje. We hopen even dat we zalm kunnen gaan vissen in het riviertje. Alle wandelaars steken ons echter voorbij, dus vrezen we dat die ook denken dat het gaat regenen en blijven we daar toch maar niet te lang. Wel lang genoeg om een foto te laten nemen door wandelaars. 

Een van hen voelt zich zelfs zo stoer dat hij erbij komt staan.Het is mister Apple-pie !

 We stappen weer verder omlaag en zien in de verte het dorpje al liggen. Het duurt nog best een hele tijd eer we er aankomen. 

Onderweg toch nog enkele stops gehouden en overal komen we mensen tegen. Goedele heeft ook ontdekt dat de mensen die Hi (lees heel zangerig haai) zeggen uit de highlands komen, en die hello (lees helloooow) zeggen uit de lowlands. Vanaf nu zeggen wij “lands” als ze tegen ons hi of hellow zeggen….Wel heel stilletjes hoor. Na een tijd beslissen we ook dat ze maar Vlaams moeten leren en zeggen we gewoon: daaaag. We ontmoeten ook voor de eerste keer de moederkes. Enkele dames die met hun dochters op stap zijn. Die dochters zijn ze altijd kwijt, maar ze zijn er wel gerust in, als ze geld of eten nodig hebben, vinden ze ze meestal terug. 
Onze bunkhouse is zo ongeveer het eerste gebouw dat we tegenkomen. Dat bespaart weer zoekwerk. Het is een keitof en gezellig gebouwke.

 We hebben een kamer van 4 met veel houtwerk. De badkamer is deze keer “ensuite” wat toch leuker is. 

We kunnen daar ook koken als we willen, maar de man vertelt ons waar we ontbijt kunnen gaan eten, en dat gaan we dan toch maar doen. Het is nog vroeg in de namiddag en we besluiten het stadje te gaan verkennen. Eerst komen we de ice-factory tegen. Dat is , midden in de highlands, een heuse klimzaal. Goedele voelt zich direct thuis. Er is ook een zaal waar je kan ijsklimmen, maar daar is niemand bezig en dat is dus nogal saai. Goedele zoekt de boulderzaal maar kan ze niet vinden. Nochtans, ze zou er moeten zijn!!!! In de hal zien we nog een waarschuwing dat klimmen kan leiden tot uitrekken van de armen, en daar is Goedele dus het bewijs van, zoals je op de foto kan zien.

 We gaan verder en vinden de Tailrace-Inn waar we een lekkere aperitief (ja ja alweer whisky en witte wijn en baileys) gaan drinken. We bestellen er ook ons ontbijt voor de volgende ochtend. Op het terrasje is het toch nogal fris dus we gaan terug naar de bunkhouse. Vee doet nog een wandelingetje (als het plat blijft kan het niet lang genoeg duren) maar het loch Leven zelf vindt ze toch niet. In de bunkhouse rusten we wat op ons bed en nemen een douche. Daarna gaan we eten in de Inn. Daar zien we weer dezelfde wandelaars.Vee kiest na het eten weer voor ne whisky, zalig toch dat er hier altijd zoveel keuze is! Ingrid ziet het Schotse vocht minder goed zitten en zij en Goedele gaan voor Russisch: Smirnoff Ice. Na het eten spelen we een kaartspel dat Goedele had meegebracht. Wel plezant maar ingewikkeld. Vee en Ingrid verliezen grandioos (oké, vooral Vee dan).
Dan weer naar ons bed zodat we morgen aan onze laatste stapdag kunnen beginnen (spijtig) ’s Nachts regent het ook. Oei.


donderdag 20 februari 2014

AF !!!

ze is AF
helemaal AF
zo AF als er maar AF en toe iets AF geraakt bij mij!!!!
DE deken dus
de deken die eigenlijk pas eind 2014 mocht  af zijn.......
de deken die zo plezant was
dat ik niet kon stoppen met haken
ik gebruikt anell rapido van bij kristel
wel 33 bollekes 
ik kon me dus niet houden aan het tijdsschema
(normaal werden er elke week een paar rijen gehaakt)
maar ook niet aan het patroon
op het einde verzon ik zelf andere steken
allé "verzon" is gelogen....
overal waar ik toffe steken tegenkwam
haalde ik mijne mosterd



maar wat ga ik er nu mee doen.....
op ons bed leggen?
dan ZIET niemand die......
in de zetel gebruiken?
dan ligt de kat daar direct op....
dus voorlopig ligt de deken
bovenop deze

op een stapelke op de kast....

te wachten hè....
op een caravan hihi

woensdag 19 februari 2014

het droevige einde van de kom chocomousse

ons moemoe maakt den beste chocomousse ooit!
ik was er zeker van
in den tijd van Mijn Restaurant
dat ze Peter Goossens van zijn sokken had geblazen
met haar chocomousse

ze houdt het recept niet geheim
nodig per portie (grote portie)
1 ei, 1 lepel bloemsuiker, 1 stukje van zo'n lange lat donkere chocolat van cote d'or
ja, volgens moemoe gaat het alleen met de pure chocolat van cote d'or

ge scheidt het eigeel van het wit
het wit klopt ge op (met een snufje zout)
het eigeel klopt ge op met diene lepel bloemsuiker
ik bedoel : ge klopt dat op SAMEN met die bloemsuiker
ondertussen hebt ge uwe chocolat in stukjes gebroken
in een kommeke gedaan
en ge giet daar kokend water over (voorzichtig)

ik weet dat Piet (Huystentruit) daar tegen is
en dat het dan zou mislukken
en vanalles erger nog
maar bij mij lukt dat het beste!!!
ik heb gemicrogolfd
en ge-oo-bain-maried
en dat lukt mij allemaal niet goed
met dat kokend water wèl!!!
na enkele minuutjes giet ge voorzichtig het water weg
en de gesmolten chocola gaat bij het eigeel-mengsel
weer goed mengen
en daarna het opgeklopte eiwit er voorzichtig onder mengen

en MEER is er niet aan!!!!
en lekker mannekes!!!
en zou dat nu zo slecht zijn?
een ei is gezond....
zwarte chocolade is gezond....
en diene lepel is bloemsuiker, dat telt toch niet?

nu moest ons Lisse voor de chiro (jeugdbeweging ) een dessert meebrengen
ze heeft dat persoonlijk bij de moemoe geleerd
en ze kan dat dus heel goed
maar zaterdag komt ze thuis van haar studentenjob
(hard werken bij beenhouwerij Renmans)
moe,heel moe
en ze vraagt heel lief:
moekieieieieieie wilt gij diene chocomousse niet maken?
NATUURLIJK
als ze het zo schoon vragen.....
dus zaterdagavond staat ons moekie nog chocomousse te maken
wel met  chocolade van den Aldi....
omdat we niet wisten hoeveel aspiranten er zouden zijn
deed ik de chocomousse niet in aparte kommetjes
maar  in één grote stenen kom
ze gingen wel UIT DE KOM eten
in de chiro mag dat :-)
zondag vertrekt ze naar de chiro
met de fiets natuurlijk
ik zie nog hoe ze heel voorzichtig de kom
in een plastic zakske steekt
zodat de kom niet scheefzakt

twee minuten later staat ze weer binnen:
MOEMAAAAAAA
dat handvat van dat zakske is gescheurd.....

resultaat:
een plastiek zakske
met een gebroken kom
en 10 porties chocomousse erin.....
kon dus rechtstreeks de vuilbak in

toen heb ik efkes heel hard gevloekt
ook al was het zondag......

deze zondag maak ik opnieuw
en ik doe het in een plastieken kom!!!!
maar ze GAAN de chocomousse met chocolat van den Aldi proberen!!!!

dinsdag 18 februari 2014

wan toe trie

ik heb er al eens over verteld
maar ik wil er nog meer over vertellen
de nieuwe cd van urbanus
awel
ik ben fan!

urbanus kan echt zo schoon
en zo eenvoudig 
iets beschrijven...

het liedje zetpilcar
daar word ik supervrolijk van
maar echt zo goed gezind!!!

het liedje deurmat
daar wordt ik eigenlijk een beetje triestig van
die tekst is echt de moeite om over na te denken
grappig
maar feitelijk niet........

en het laatste nummer
dat raakt mij echt
en ik verzeker u mensen
eer ik door iets ontroerd geraak....
maar lees dienen tekst nu eens mee:

draag mijn droefheid naar de hemel
haal de schaduw uit mijn hart
bloedend rood kleurt nu de hemel
en de maan wordt ravenzwart

het zal simpel zijn
en eenvoudig
en misschien op het kitscherige af
maar IK
vind het superschoon gezegd

urbanus jong
ge blijft nen artiest!

zondag 16 februari 2014

West Highland Way 2007, deel 9

Als we wakker worden is het weer vandaag toch redelijk betrokken. Feitelijk ziet het er regenachtig uit. Oei, we krijgen al schrik. Met mooi weer was de trip goed te doen, maar we zien het niet zo goed zitten om in de regen te gaan stappen. Snel gaan we buiten eens kijken. De herten staan rond de tentjes van de camping. Er hangen inderdaad dreigende wolken en mist, maar we zien toch ook stukken blauwe lucht.

 We gaan ontbijten in het hotel, betalen en vertrekken. We zijn erop voorbereid! Vandaag moeten we de Devil’s staircase bestijgen en daar heeft iedereen ons wel schrik voor aangejaagd. Verder is de wandeling van vandaag echt niet zo lang, dus het zou ons wel moeten lukken. We zijn warm aangekleed (mutsen en handschoenen, vooral die van Goedele is knap) en dat is wel nodig. De zon schijnt maar af en toe, het is nog mistig en er waait een koude wind.

 We kunnen wel prachtige foto’s nemen van de bergen die tussen de wolken bovenkomen. 

Het eerste stuk is al redelijk veel klimmen en dalen. De paadjes veranderen ook in “losse-steen-wegeltjes” waardoor we heel vaak strompelen. Gelukkig had Goedele ons aangeraden goede schoenen te kopen. En we waarschuwen elkaar ook elke keer als we een “kloof” moeten oversteken. Na enkele kilometers zien we onze klim voor ons liggen. Er is daar ook een parking en er is nogal veel volk. We spreken af dat we onze klim op het gemak gaan doen, ieder op zijn eigen tempo. Dat betekent dat Ingrid als een echte berggeit vlotjes voorop loopt (dat is goed, dan neemt zij de foto’s zonder dat wij moeten wachten), Goedele loopt toch meestal kort in haar buurt en een heel eind daarna komt Vee puffend en blazend en zwetend aan. 

De klim is echt wel klimmen. Wel tof dat we ons beginpunt onderaan de heuvel kunnen zien, en ook wie er achter ons aankomt.

 Na een klein uurtje zijn we echter alledrie boven geraakt. Er is daar ook weer een stenen man,maar we leggen er deze keer geen steen bij, ge moet nu ook weer niet overdrijven met geluk. Het uitzicht is heel heel knap, van zo hoog! Even later komen de wandelaars die na ons vertrokken zijn ook boven. Het zijn de doo's. Ze puffen en blazen nog erger dan Vee. Maar ze willen wel een foto van ons nemen.

 Zien ze nu rood van de inspanning, de zon van gisteren of van verlegenheid? Het is ferm koud boven op de top dus we besluiten snel om weer verder te gaan. Vanaf nu is het eigenlijk één lange afdaling tot in Kinlochleven. Maar mooi!!!!!!!!!! 

zaterdag 15 februari 2014

WestHighlandWay 2007, deel 8

Kingshouse hotel kunnen we niet missen, want het is het enige huis daar. We krijgen een kamer voor ons drie die er heel gezellig uitziet. De badkamer en wc zijn wel op de gang, maar dat geeft ons niet. We zijn ferm content. We zoeken dan de bar op en kunnen weer lekker aperitieven. We nemen ons drankje mee naar buiten om voor de web-cam te zitten.Maar de vorige foto is pas genomen, dus moeten we ongeveer twee uur wachten en dat is toch lang. Ingrid heeft ondertussen de batterijen van het fototoestel vervangen dus nemen we volop foto’s.


(zie trouwens hoe DUN mijn benen toen nog waren!!!!)




 Ons gezinneke komt ook aan. Den bompa lacht als hij de whisky ziet en zegt dat hij hoopt dat er limonade in zit. Ze vragen hoelang we er al zijn en vertellen dan dat zij ook moesten teruggaan. Den bompa was ergens zijn bril vergeten. (daarmee dat ze zo lang na ons pas aankwamen) Ook zij hadden onderweg de dode herten gezien. Er kwam toen ook net een soort van boswachter aan die via mail (ja ja, ze zijn daar modern) had vernomen dat er dode dieren waren. Maar wat de oorzaak was, dat zullen we nooit weten denk ik. Aan het hotel zitten trouwens ook herten. Ze komen echt vlak in de buurt. Na onze aperitief gaan we ons verfrissen op de kamer.

 Ingrid vindt daar een boekje en leest luidop: Do your feet hurt? Goedele reageert daarop met: Mag je die eten geven? Ons Ingrid kijkt echt verbaasd, tot we doorhebben wat G bedoelt....,( ze had begrepen: do you feed the "hert" ) en  dat blijft DE grap voor de rest van de vakantie. Dan gaan we naar de bar om een hapje te eten. 

Onze vier vriendinnen zijn er ook, en onze kampeerders ook. De mensen aan de bar zijn superlief. Het is dear van hier en love van daar! We eten lekker (overal lees en hoor ik slechte commentaar op dit hotel, maar wij vonden het echt goed) en hebben zin in een dessert. Op de kaart staan er echter geen. De mensen aan het tafeltje naast ons zitten nochtans te smullen van een lekkere Apple-pie. Die willen we ook. Ze moeten lachen met ons als we er ook één hebben en vanaf dan maken ze elke keer als we ze tegenkomen op de tocht een grapje over Apple-pie. Dat is dan ook hun bijnaam geworden. In de bar bekijken we alle mensen die er zijn, en het is opvallend hoeveel mensen lijken op mensen van bij ons. 
 Na het eten gaan we nog ene drinken in de climbersbar. Gewoon aan de andere kant van het hotel. Vee probeert daar een guiness, maar dat is niet te drinken, misschien wel goed om naar de wc te kunnen gaan, ja. We geraken er aan de praat met de West-Vlamingen. Ze zijn studenten die met een docent deze trip doen. We krijgen heel de uitleg van een jongeman die wij al snel “de keutel” noemen. Zij doen wel alles met de rugzak en de tent, maar we beklagen hen, onze rugzak weegt al genoeg en als we de voeten van sommigen zien, amai, vol blaren!
We kruipen weer vroeg in ons bed, want morgen moeten we de Devil’s staircase overwinnen. En die moet echt heel zwaar zijn (volgens de keutel toch)


vrijdag 14 februari 2014

West Highland Way 2007, deel 7

Na een plaspauze zien we iets dat minder leuk is: er ligt een dood hert in het bos. We kunnen niet raden waaraan het gestorven is, misschien ouderdom? Er is een moerassig gebied daar en in de verte zien we nog iets liggen: een vos misschien? Na een tijdje merkt de reisleidster (Vee dus) dat ze de kaart kwijt is. Waarschijnlijk vergeten bij de plaspauze (en anders bij de snoeppauze, maar dat is nog veel verder weg). Zonder kaart gaat het niet, dus de schuldige gaat terug. Rugzak op de grond en dan voel je je plots zo licht dat joggen even makkelijk lijkt als vliegen! Bij de plasstop is geen kaart te vinden. Verdomme nog verder terug dus. Maar gelukkig, de wind had de kaart gewoon wat verder geblazen. Oef. Toch maar stappend terug nu. Onderweg merkt Vee dat er nog meer dode herten liggen. Heel akelig feitelijk.
Wat verder is er een mooi plekje om te picknicken: een soort hol in een grasheuvel. Er hebben voor ons nog andere mensen gegeten , want we vinden sporen.

Terwijl we zitten te eten passeren er al veel bekenden. Maar die halen wij wat later weer in, wanneer ze zelf zitten te eten op of aan de brug. Het valt ons op dat er best veel mensen aan het stappen zijn. De WHW lijkt wel de autostrade van de stappers. Bovenop een heuvel zit er zelfs een hele groep, allemaal met de rugzak. En daar was onze Sea King ook alweer….We stappen nu een prachtig stuk. Het uitzicht is fenomenaal (ja spijtig dat we het niet op foto kunnen laten zien)! Een stralend blauwe hemel, de bergen langs onze linkerkant en langs onze rechterkant een wijds uitzicht op bergen in de verte en een woeste streek met moerassen en kleine meertjes, echt mooi! Na een tijdje komen we ook langs het skigebied van de Glencoe. We zien de kabelliftjes hangen, maar alleen op de top ligt nog wat sneeuw, veel geski zal er in de Paasvakantie wel niet meer zijn. Toch een mooi beeld (waar we dus geen foto van hebben). Op het einde van onze weg, zien we (heel in de verte) ons hotel liggen. 
(deze foto is dus achteraf genomen...na het wisselen van de batterijen)
Omdat het nog vroeg is, kunnen we het rustig aan doen. We zetten ons aan de kant van de weg en moeten wel een beetje lachen met de manier waarop de andere wandelaars komen voorbijgestrompeld. We lachen al heel wat minder als één van hen lachend roept: Nederlands hé! (gelukkig hadden we bij hem nog geen commentaar gegeven) Later bleek dat die grote groep die we gezien hadden, bovenop die heuveltop, allemaal West-Vlamingen waren ! Moet ge daarom naar Schotland gaan ja?

donderdag 13 februari 2014

West Highland Way 2007, deel 6

Op onze derde dag worden we weer vroeg wakker. Ingrid toch…. Vee heeft weeral last met de Schotse wc’s, de sjasj wil bij haar nooit werken, dat is een soort pompsysteem, en draai het of keer het, maar bij Vee wilde het maar niet doorspoelen. We staan op en wassen ons (toch een beetje). De andere kamergenoten slapen nog goed door. Ons ontbijt moeten we zelf nemen. Het is wel heel eenvoudig, maar dat wisten we op voorhand. Er is yoghurt (allé, er zijn er twee, we nemen dus zelf maar een derde uit de koelkast), frosties, melk, juist genoeg oploskoffie voor 3, fruitsap en toast met confituur. Goedele probeert aan rode confituur te geraken, maar de madam geeft slechts ééntje tegelijk. We zoeken ons lunchpakket, dat hadden we ook besteld, maar is niet te vinden. De reisleidster(vee dus, die had alles geregeld) moet er dus voor zorgen (betaald is betaald). Gelukkig moet ze niet bellen, de madam slaapt blijkbaar in het receptiekamertje , is al wakker en is inderdaad onze lunch vergeten. Terwijl we ons ontbijt opeten, maakt ze voor elk een lunchpakket klaar. Fruitsapje, koek, mars, appel en twee dikke boterhammen, één met hesp en een met gemalen cheddar (jak), maar we smeren er gewoon wat confituur bij, dan krijgen we het misschien wel binnen. De kamergenoten sijpelen ook binnen. De rosse blijkt uit Australië te komen en de drie anderen zijn echte Schotse grieten. Wij vinden onszelf wel echte stappers, dat we altijd zo vroeg uit de veren zijn om eraan te beginnen. We vertrekken inderdaad weer heel vroeg. In onze rugzak zit nu al wat minder, we vertrouwen het weer al wat meer en weten nu dat de weg heel goed is aangeduid, verloren lopen zit er niet echt in. Bij het vertrek is het wel nog stikkoud. Er hangt rijm op het gras , het heeft dus weer gevroren. Bij de bridge herself zien we onze kampeerders weer. Brrr, die moeten het nu toch wel echt koud hebben. Zij liever dan wij. Ons Ingrid (ja , na nen tijd begon Goedele dat ook al te zeggen)(Ingrid en Vee zijn dus zussen) neemt nog snel een foto van de bridge. 

Dat was dan ook de laatste foto van deze dag, want nadien bleken de batterijen plat te zijn en de reserve hadden we niet bij. En ja, heel spijtig natuurlijk, want deze dag was misschien toch wel de mooiste van allemaal, zeker qua weer. Ja Ingrid, sorry, maar het moest er toch nog even uit (we hebben in Schotland al alle dagen op uw kap gezeten, ge zult het wel gemist hebben). De tocht begint weer in een bos met een klim, met gevolg dat Vee weer snel alles uitspeelt. De zon brandt vandaag ook echt. Boven krijgen we een prachtig zicht op loch Tulla. Dit zijn de uitzichten waarvoor we naar Schotland kwamen. Het genieten kan beginnen!!! We dalen weer tot we in Inveroran zijn. Weet niet goed wat daar van dorp aan is, maar ik denk dat het niet veel meer is dan een hotel en een huis en een plaats waar je mag kamperen. Voor het hotel zien we ons “gezinneke” weer en ze zijn weer heel vriendelijk. Wij stappen flink door en beginnen heel stilletjesaan te stijgen, maar zeker niet lastig, we voelen het amper. We lopen door bossen en het gaat goed vooruit. Daar heeft het mooie weer natuurlijk ook mee te maken. Na de bossen krijgen we een prachtig uitzicht, feitelijk is het uitzicht vanaf nu altijd prachtig. Dat is altijd de beloning na een zware klim of na een bos: elke keer een  verrassing ! (en maar zagen dat we juist vandaag geen kodak hebben…)

woensdag 12 februari 2014

WestHighlandWay 2007, deel 5

En dan zijn we in Bridge of Orchy, hier overnachten we in een stationneke. Kristel (die deze tocht vorig jaar had gedaan) vond dit heel tof. Het ziet er ook schattig uit. Echt op het perron! Binnen zijn er slaapzalen, gemeenschappelijke badkamer , een eetzaal/keuken en zitkamer(wel met de bankjes van de oude wachtkamer)

De vrouw die aan de receptie zit, ziet er redelijk marginaal uit, als die voor ons ontbijt en lunch moet zorgen?!? De slaapkamer bestaat uit  stapelbedden van 3. Uiteindelijk is Vee toch het slachtoffer dat bovenaan moet slapen. Maar nadat ze er eindelijk is opgeraakt, blijkt eraf geraken toch veel moeilijker dan gedacht. Zeker alleen, als de twee anderen hun douche aan het nemen zijn.Na  veel draaien, keren, opnieuw proberen, toch van dat ladderke geraakt....

Ondertussen zijn ook de andere gasten in de kamer aangekomen. Ook zij hebben hun bedden genomen, en Vee besluit wijselijk dan maar boven één van hen te slapen.De 'tweede-verdieping' is zo eng niet. De vier meisjes zijn dezelfde tocht aan het doen (uiteraard). Al gauw krijgen ze van ons bijnamen: den dwerg, de rosse, de ouwe en bloemeke (alhoewel die er nog veel andere krijgt). Feitelijk vinden we het niet zo tof dat we onze kamer moeten delen, maar allé, met vrouwen is niet zo erg. Trouwens wij kunnen zeggen wat we willen, ze verstaan ons toch niet (hihi). Er is ook een zitkamer in het stationneke met tv en al! Maar het zijn wel houten bankjes om op te zitten. We gaan wat in het zonneke zitten en besluiten dan iets te gaan drinken. Er is in het 'dorp' alleen een groot hotel met bar aan. Na een tijd, een lange tijd, een hele lange tijd gaan we zelf maar iets halen aan de bar. Wel lekker, weeral whisky, witte wijn en deze keer bailys voor Goedele! Na deze aperitief gaan we naar ons stationneke terug en maken we mama miracoli klaar. Feitelijk maakt Goedele die klaar, want Vee en Ingrid krijgen net dan telefoon van het thuisfront! En smaken dat hij doet!!! (de spaghetti, niet de telefoon hè )Ondertussen hebben we immers grote honger gekregen. We besluiten nog wat in ons bed te babbelen en dan te gaan slapen. Bloemeke ligt al in haar bed, de drie anderen hebben haar achter gelaten, die zijn zelf in het restaurant gaan eten. We hadden ze daar zien zitten! Dat vinden wij persoonlijk niet zo sociaal, dus hebben we medelijden met haar , ocharme het uitgesloten schaap. Maar achteraf horen we dat ze ziek was en daarom achterbleef. De bedden zijn wel tof gedaan met gordijnen en leeslampen zodat we de anderen niet storen. We voelen ons best fier dat onze eerst twee dagen in het buitenland al zo vlot verlopen zijn!


dinsdag 11 februari 2014

Schotland 2007, deel 4

we waren dan toch vertrokken
goed weer
we konden de weg goed vinden
mannekes, we waren ECHT weg!!!

De weg brengt ons door een weide met paarden, spannend. Maar ze zijn wandelaars gewoon en reageren niet. 

Wat later komen we een mini-loch tegen met twee stenen bankjes. Op het ene staat gegrift: The loch of the legend of the lost sword, en in de andere bank is een zwaard gegrift. Keischattig. 




Daar merken we ook voor het eerst de seeking-helikopter(of sea-king???) op die ons trouwens twee dagen zal achtervolgen. We vermoeden dat onze mannen voor de zekerheid toch maar spionnen hebben gestuurd. Goedele leert ons dat we maar mogen zwaaien met 1 hand, want als je met twee handen zwaait betekent het dat je in nood zit. In nood? In nood? We voelen ons juist super!Tegen de middag komen we aan in Tyndrum. Het is even zoeken waar het centrum is, de eerste shop die we tegenkomen is eigenlijk een toeristische info waar Goedele een keitoffe t-shirt ziet van de WHW maar ze mag ze van Vee nog niet kopen. We zullen nog genoeg merchandise tegenkomen. Spijtig voor Goedele was dat niet het geval en heeft ze haar t-shirt niet. We zijn dus wel verplicht om nen tweede keer te gaan.
In Tyndrum is de laatste shop voor Kinlochleven. We komen dus met andere woorden de twee volgende dagen geen winkel meer tegen.Dus moeten we deze winkel toch wel helemaal doorneuzen. Een deel is whisky-shop en Vee schiet daar direct binnen. Van de verkoper mag ze whisky proeven maar ze denkt niet dat het een goed idee is, met nog een zware tocht voor de boeg. Ingrid en Goedele komen er ook aan. Hij vraagt of ze goed gewandeld hebben. We vinden hem wel heel vriendelijk,maar hij doet zo "familaal" en dan komt het uit. Hij vertelt dat hij diezelfde ochtend van ons een foto gemaakt heeft. De man achter de toonbank blijkt dus onzen John te zijn van ons B&Bke. Ingrid dacht nog te zeggen dat alle Schotten op elkaar leken. Zonder whisky maar wel met chocoladebroodjes stappen we de winkel uit. Op de parking gaan we lunchen. Ingrid en Goedele ritsen hun broek ook af en we hebben veel bekijks. Want om die pijpen eraf te halen, moeten ook de stapschoenen uit.

We besluiten aan onze energy-reep te beginnen. We zullen immers veel energie nodig hebben voor onze tocht, ook al ging het tot hiertoe best goed. De reep smaakt naar niks, is vies om op te eten, precies een soort snoep zoals lange jan, maar dan zonder smaak. We doen ons best, maar niemand eet hem helemaal op. Geeft niets, we hebben ook bifi, mars, leo-go en milkyway bij. We amuseren ons met de Schotse mensen te bekijken en vooral de mode krijgt veel commentaar! Na onze picknick moeten we weer verder. Vee ziet het niet zitten om terug heel het dorp te doorkruisen tot aan de WHW, ze kijkt op de kaart en feitelijk moet hij in de buurt uitkomen. Inderdaad, vlak achter de winkel loopt hij. Oef, dat hele stuk moeten we dus niet terug. We stappen het dorpje uit en komen langs het kerkhof. Oeps, een gezond dorp, er is maar één graf. Het kerkhof is dan ook pas nieuw… We lopen nu tussen de heuvels, in de buurt van de spoorweg. De weg blijft vlak en de zon schijnt zalig. 
Onze seeking is er ook weer en plots verschijnt er een legervliegtuig vanachter de bergen. We verschieten effenaf! Onderweg komen we ook voor de eerste keer het “gezinneke” tegen: een opa met zijn dochter en kleinzoon. Elke keer is er wel een groet en een grapje. We komen hen trouwens nog vaak tegen.

en dat was onze eerste wandeldag
we leefden nog
waren niet "kapot"
niet verdwaald
niet doodgevroren
integendeel
het was zalig geweest
ziet ge mij daar lopen
in blote armen !

groetjes
vee