Schotland 2007, deel 4

we waren dan toch vertrokken

goed weer

we konden de weg goed vinden

mannekes, we waren ECHT weg!!!

De weg brengt ons door een weide met paarden, spannend. Maar ze zijn wandelaars gewoon en reageren niet. 

Wat later komen we een mini-loch tegen met twee stenen bankjes. Op het ene staat gegrift: The loch of the legend of the lost sword, en in de andere bank is een zwaard gegrift. Keischattig. 

Daar merken we ook voor het eerst de seeking-helikopter(of sea-king???) op die ons trouwens twee dagen zal achtervolgen. We vermoeden dat onze mannen voor de zekerheid toch maar spionnen hebben gestuurd. Goedele leert ons dat we maar mogen zwaaien met 1 hand, want als je met twee handen zwaait betekent het dat je in nood zit. In nood? In nood? We voelen ons juist super!Tegen de middag komen we aan in Tyndrum. Het is even zoeken waar het centrum is, de eerste shop die we tegenkomen is eigenlijk een toeristische info waar Goedele een keitoffe t-shirt ziet van de WHW maar ze mag ze van Vee nog niet kopen. We zullen nog genoeg merchandise tegenkomen. Spijtig voor Goedele was dat niet het geval en heeft ze haar t-shirt niet. We zijn dus wel verplicht om nen tweede keer te gaan.

In Tyndrum is de laatste shop voor Kinlochleven. We komen dus met andere woorden de twee volgende dagen geen winkel meer tegen.Dus moeten we deze winkel toch wel helemaal doorneuzen. Een deel is whisky-shop en Vee schiet daar direct binnen. Van de verkoper mag ze whisky proeven maar ze denkt niet dat het een goed idee is, met nog een zware tocht voor de boeg. Ingrid en Goedele komen er ook aan. Hij vraagt of ze goed gewandeld hebben. We vinden hem wel heel vriendelijk,maar hij doet zo "familaal" en dan komt het uit. Hij vertelt dat hij diezelfde ochtend van ons een foto gemaakt heeft. De man achter de toonbank blijkt dus onzen John te zijn van ons B&Bke. Ingrid dacht nog te zeggen dat alle Schotten op elkaar leken. Zonder whisky maar wel met chocoladebroodjes stappen we de winkel uit. Op de parking gaan we lunchen. Ingrid en Goedele ritsen hun broek ook af en we hebben veel bekijks. Want om die pijpen eraf te halen, moeten ook de stapschoenen uit.

We besluiten aan onze energy-reep te beginnen. We zullen immers veel energie nodig hebben voor onze tocht, ook al ging het tot hiertoe best goed. De reep smaakt naar niks, is vies om op te eten, precies een soort snoep zoals lange jan, maar dan zonder smaak. We doen ons best, maar niemand eet hem helemaal op. Geeft niets, we hebben ook bifi, mars, leo-go en milkyway bij. We amuseren ons met de Schotse mensen te bekijken en vooral de mode krijgt veel commentaar! Na onze picknick moeten we weer verder. Vee ziet het niet zitten om terug heel het dorp te doorkruisen tot aan de WHW, ze kijkt op de kaart en feitelijk moet hij in de buurt uitkomen. Inderdaad, vlak achter de winkel loopt hij. Oef, dat hele stuk moeten we dus niet terug. We stappen het dorpje uit en komen langs het kerkhof. Oeps, een gezond dorp, er is maar één graf. Het kerkhof is dan ook pas nieuw… We lopen nu tussen de heuvels, in de buurt van de spoorweg. De weg blijft vlak en de zon schijnt zalig. 

Onze seeking is er ook weer en plots verschijnt er een legervliegtuig vanachter de bergen. We verschieten effenaf! Onderweg komen we ook voor de eerste keer het “gezinneke” tegen: een opa met zijn dochter en kleinzoon. Elke keer is er wel een groet en een grapje. We komen hen trouwens nog vaak tegen.

en dat was onze eerste wandeldag

we leefden nog

waren niet "kapot"

niet verdwaald
niet doodgevroren

integendeel

het was zalig geweest
ziet ge mij daar lopen
in blote armen !

groetjes

vee