maandag 1 april 2013

De laddertjeswandeling

we zijn juist op Paasweekend geweest
met de familie( ja hoor, met ons moemoe)
naar de Dardennen
naar Poupehan, aan de Semois
een zaaaaaaalig huisje : De Pastorie
voor wie de streek niet kent:
daar waar de Semois heel veel kronkelt
veel bergop (Rochehaut )/bergaf (Frahan)
de buurt van Bouillon
tegen de Franse grens
er zijn daar wel 28 000 wandelingen
maar we hebben al ondervonden...
de bewegwijzering kàn echt wel beter
vorig jaar waren we in Carslbourgh
en hebben we geprobeerd de beroemde wandeling
Tombeau du Géant (graf van de reus) uit te wandelen
ik zeg dus echt: geprobeerd
want plotseling  waren de "pijltjes" verdwenen
weg....
wij willen dan natuurlijk niet teruggaan
en denken: wat verderop zullen we de weg wel weer zien
uiteindelijk komt ge dan,
vlak naast de rivier
(gelukkig is de semois over het algemeen ne vrij rustige rivier)
in de braambessen/struiken terecht
dan denkt ge dat daar boven precies een wegske loopt
wat niet klopt
dan gaat ge maar met heel de familie gewoon den heuvel op
recht omhoog (want zo gaan die heuvels aan de Semois)
ook de moemoe (die verdient feitelijk een medaille zenne)
op handen en voeten
hopend dat ge niet op een rotsformatie botst
want daarvoor zijn we niet geëquipeerd
allé, bovenop den berg toch weer op het wegske geraakt
waar we op vertrokken waren
maar dat graf....
toen niet gevonden
enkele weken later met de vrienden van Lebbeke naar Rochehaut op weekend
ook een wandeling naar dat graf geprobeerd
toen was ineens de oversteekplaats over de semois "verdwenen"
we waren toen al zo'n 8 km onderweg
(met een bende pubers niet echt evident)
en de "oversteekplaats" was verdwenen
ooit had er volgens de plaatselijke locals( Vlaamse campingbewoners)
een bootje gelegen dat ge met een touw kon overtrekken
maar dat was al lang geleden
daarna kon je, bij laag water, de Semois proberen over te steken
er was ne mens dat aan het proberen
met zijnen hond
den hond durfde zelfs niet
wij dus heel de weg terug....
met die pubers.......
naar dat graf gaan wij dus niet meer op zoek

maar deze keer gingen we de wereldberoemde wandeling
"les echelles" maken (de laddertjes)
veel info vonden we niet echt op tinternet
wat foto's van den Okra(bejaardenclub) die de wandeling hadden gedaan
en ook dat we nummer 84 moesten volgen
wij dus met ons familie
in leeftijd varierend van 5 tot 70 (bijna toch)
aan die wandeling begonnen
onderweg kwamen we een bordje tegen,
met zowel in het Frans als het Vlaams de tekst:
af te raden voor "gevoelige" (impressionnant)
ja"gevoelig" dat betekent bij mij
iemand die moet bleiten bij ne film gelijk ET
bijvoorbeeld
wij dus verder
het begon bij een nogal avontuurlijke (lees: plezierige) afdaling
ge kent dat hè, een smal wegske
 langs rotstrappekes
u vasthouden aan de bomekes
af en toe al efkes schuiven
voor ons was ook een groep bezig
ook met veel kinderen
wij die  voorbijgestoken
want we doen dat niet graag
op het tempo van een ander
(allé, ik bleef wel wat achter, ik ben zo traag....)
beneden aan de Semois gekomen
gaat onze groep direct naar het bruggetje over een beekje
naar een wegje, waar wat wandelaars aankwamen,
 gelukkig had ik een vaag plannetje
en het gevoel dat we verkeerd waren
ook al omdat die anderen niet volgden....
klopt, we waren dus mis
omdraaien
en weer hingen we achter die andere groep
vanaf dan werd het wel al "moeilijker"
het "pad" was niet echt goed te zien
lag nogal moeilijk
was nogal steil
veel over rotskes klimmen
afdalen op ons gat (want anders vielen we wel op ons gat)
en heel den tijd achter die mensen
die toch wel heeeeeeel traag avanceerden...
uiteindelijk was het echt wel file
mijn zus schoof toen naar beneden
op mijn andere zus
op de moemoe (die gelukkig stand hield)
veel gelach
maar zeg, die mensen
die gingen maar niet vooruit
(we waren het er al over eens, dat het scoeten waren geweest vroeger,
zeker geen chiro)
ze zagen ook het pad niet meer
waren al een beetje in paniek aan het geraken
ze moesten over een mini-ravijntje waar een mini-beekje stroomde
de papa's waren echt elk kind erover aan het heffen
(maar dat waren echt wel grote kinderen zelle, die waren echt een beetje overbezorgd)
allé, toen ze uiteindelijk toch voorbij dat "moeilijke punt " geraakt waren
en onderweg naar beneden
hadden ons mannen al ontdekt dat ge even goed gewoon rechtdoor kon klimmen
en dan kwam ge ook op het pad
want!!!!!
ze zagen het eerste laddertje
oké, die mensen waren we dus weer kwijtgespeeld
en we hopen dat ze er uiteindelijk toch geraakt zijn
dat ze niet hebben moeten overnachten aan het water
(ja, als we zagen hoe onhandig ze dat eerste stukje al hadden afgelegd....)
want het ergste moest nog komen
het vervolg was dus alleen maar:
klimmen: recht omhoog
of dalen: recht omlaag
soms met een laddertje (dat was nog het handigste, behalve als ge ne rugzak op uwe rug had, of nogal aan de gezette kant waart, want ge moest door een ijzeren "tunnelke" precies op die ladderkes)
maar meestal door u vast te houden aan bomekes
of wortels
of stukken rots
of desnoods bramen
maar telkens weer een helling van 100%
en als er nu iets is dat ik niet kan..........
allé, elke keer als we weer ergens op waren geraakt
was ik compleet buiten adem (en al bijna twee jaar geen sigaret aangeraakt)
een hart dat klopte aan 200 per uur
volgens mij nen hele lage bloeddruk, want ik was nogal licht in mijn hoofd
echt efkes languit liggen in de bladeren
pfffffff
KAPOT
KAPOT
KAPOT
was ik
ze moeten niet geloven
als ik ooit 70 word
dat ik dat nog doe
zelfs niet als ik ooit 50 word
ik doe dan niet meer!
het is dus een wandeling van niet veel meer dan 5 km
maar ze duurt precies uuuuuuuuuuuren
en met gevoeligheid heeft dat niets te maken
dat is gewoon de keivermoeiendste wandeling daar in de streek
wat zeg ik?
in heel de Dardennen volgens mij
allé
die kleine Freya van bijna 5 jaar
die deed dat op haar duimpje
en die moemoe van bijna 70
ook bijna
maar die Vee
die doet dat niet meer
(dacht ze.....want de dag erna gingen we weer wandelen, waren we weer nummerkes aan het zoeken, vonden die niet echt goed, kwamen we toch weer niet aan die ladderkes terecht zeker!!!!)




14 opmerkingen:

  1. Wat kan jij schrijven! Zalig gewoon!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh jee. Ik zou t niet overleefd hebben :-) wat moedig

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh, dat klinkt een heel klein beetje gelijk de bergen die ik in Nepal getrotseerd heb. Ik heb al goesting om naar dardennen te gaan als ik dat hier lees (en ik ben nochtans van de scoeten zenne ;-)).

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hela, hela, niets tegen de 'scoeten' hè.
    Wij zijn een paar keer naar Bohan geweest, ook aan de Semois. En inderdaad, het is daar ofwel stijl naar omhoog of naar beneden. Wij gingen meestal wandelen op ons gevoel, zonder pijltjes of nummertjes. Dat komt toch meestal niet goed.
    Maar chapeau dat ge het gedaan hebt en chapeau voor moemoe!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik lig weer helemaal in een deuk om jouw verhaal.
    Maar wat een afgrijselijke wandeling. Ik zou daar denk ik stikchagrijnig van geworden zijn.
    Dapper van jullie dat jullie hem toch uitgelopen hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo,is de laddertjeswandeling ook te doen met een hond ?

    BeantwoordenVerwijderen