zondag 30 maart 2014

Schotland 2007, hoe we toch thuisgeraakt zijn

Ondanks het lawaai en de ongerustheid en het gewoel van Goedele dan toch in slaap gevallen. Maar dat duurt niet lang. Om half twee komen er plots twee personen onze kamer binnen. Ingrid is zoals altijd het eerste wakker, bij Goedele en Vee duurt dat wat langer. Het is de receptionist met een gast. Hij vraagt in het Engels of we er bezwaar tegen hebben dat deze persoon in het vierde bed komt, want het hostel is helemaal volgeboekt. Dat verstaan wij toch?!? Natuurlijk kunnen we geen bezwaar maken. Maar midden in de nacht gewekt worden is minder plezant. De receptionist is weer weg en daar staat , moederziel alleen een jong manneke, zonder bagage. Hij verontschuldigd zich wel 100 keer en vraagt of het okay is. Dan valt Ingrid haar frank en haalt ze gauw haar kleren van het bed. Het manneke kruipt erin, zonder het bed op te maken met zijn kleren aan. Efkes later beseft Vee dat zij zijn kussen had genomen en ze wil het geven. Maar natuurlijk wil hij zo geen gebruikt kussen (het voelt warm, ook al geeft ze het onderste). Als wij een tijdje stil zijn denkt hij dat we slapen en begint hij stilletjes zijn bed wat op te maken en zijn kleren uit te doen. Ocharme de jong. Natuurlijk slaapt niemand nu nog goed.
We staan heel vroeg op, want we willen om zeven uur aan het ontbijt staan. Heel stilletjes dus, want we willen onze kamergenoot niet wakker maken. Waarschijnlijk is hij dat wel, maar hij ligt diep onder de dekens en beweegt zich niet. Waarschijnlijk verkrampt van schrik voor die drie vrouwen….
We gaan ontbijten en zijn daar natuurlijk den eerste. Al de rest ligt waarschijnlijk nog uit te slapen na een zware nacht, dat zijn zo geen schrikscheiters gelijk wij…. De machine om brood te roosteren is nog een klein probleem, maar ze zijn hier wel allemaal vriendelijk en behulpzaam. Misschien hebben ze wel medelijden met die arme bange vrouwkes. Na het eten lopen we nog eens verloren in de wc, maar Ingrid redt ons. Dan gaan we onze zak halen, we zeggen nog goodby tegen ons manneke, maar hij bougeert niet.
En dan op naar het station. Op straat is het nu heel rustig. Er zijn alleen veel plekken van pis en kots, jakkes, opletten waar we met ons wieltjes doorrijden dus. Op het station gaan we nog maar eens vragen waar we moeten zijn. Ze sturen ons naar buiten. Daar staan gelukkig ook mensen van scotrail, te herkennen aan hun fluo vestjes. We spreken die direct aan en wat blijkt? We zijn mis, we moeten een straat verder zijn. Allé hup , wij daarnaartoe. Daar mogen we op een bus, die wel een kwartier vroeger vertrekt dan voorzien. Ze vertellen ons nog dat we er in Paisley wel afmoeten om daar de trein te nemen.
Goedele kan de muziekkeuze van de buschauffeur wel appreciëren (Simon and Garfunkel, of ene van de twee maar dan weet ik niet wie). Iedereen is goedgezind en maakt grapjes met ons. Wij zijn allang blij dat we op een bus zitten. In Paisley er dus af. Met ons zware zakken de trappen op en af tot op het perron en daar vertellen ze dat er hier ook geen trein rijdt. (Wij zien zo ondertussen bleek van schrik) Allé, den bus is nog niet weg, dus terug op den bus. Tot in Johnstown. Daar rijdt de bus wel voort en er is ook geen fluo-vestje meer te zien! We zijn wel niet alleen en iemand vertelt dat we op de volgende trein moeten wachten. Ondertussen heeft Goedele ook twee Vlamingen beschuldigd van vermomming. Twee oudere mannen die er inderdaad heel Schots of Engels uitzien met hun pet en baard, maar ergens van onze buurt komen dus. We verschieten toch elke keer als iemand ons in’t Vlaams aanspreekt!
Enfin, er komt een trein die inderdaad tot Prestwick Airport rijdt. Daar zijn we dan ook goed op tijd. Oef. Bij het inchecken geraken we terug met de Vlamingen aan den babbel. Zij hebben een weekje op Isle of Islay doorgebracht. Een klein eiland met 200 mensen en 500 herten. Ze hebben er zelfs een vierkante voet grond liggen, ooit eens gewonnen via whisky want daar houden ze ook wel van. Goedele haar zak is wonder boven wonder toch niet te zwaar! Ter plaatse eten en drinken we nog een hapje. 

Er zijn hoelanger hoe meer Vlamingen te vinden. Raar dat we daartegen dan een mengeling Vlaams/Engels willen spreken. Zo van: ge moet hier pushen ?? We geraken zonder kleerscheuren door de douane, Ingrid feitelijk bijna zonder kleren, die moest weer vanalles uitdoen (ja, jong, slank en blond) We winkelen nog efkes en we laten ons verleiden om drie dozen snoep te kopen (vreselijk duur) Dan roepen ze onze vlieger al af. En we staan vooraan. We hebben dus weer een goede plek (voor zover je in die koekendozen goede plaatsen hebt) en de vlucht verloopt prima. Mooi weer, dus we kunnen veel zien. En feitelijk kunnen we nu ook niet meer wachten om ons mannen en kinderen weer te zien. Het was mooi, maar het missen heeft nu wel lang genoeg geduurd. Natuurlijk komen onze zakken dus het laatste van den band, zodat wij het laatste buitenkomen. Maar het onthaal is hartelijk!!!
En dan gaat alles heel snel. Voor we het weten zitten we in de auto naar huis.
Gedaan is onze prachtige reis!
Volgende keer moeten onze mannen en kinderen mee…..

woensdag 26 maart 2014

Give Away tot 22 april 2014

grrrrrrrr
ben efkes ferm boos geweest vandaag
nee nee niet op kinderen in de klas
(toch niet dat ik nog weet)
wel op de bank
ik sta daarjuist in de Lidl
met een goedgevulde kar
ik was al overstressed
omdat die dat zo vlug scannen
dat ik buiten asem ben om alles in te laden
ik wil betalen met mijn kaart
verschijnt erop:
kaart geweigerd
annulatie
oei
kaart eruit
afgeveegd
nog eens opnieuw
weer geweigerd
nu heb ik daar al wel wat ervaring mee....
ik heb al redelijk vaak 
aan de kassa gestaan:
kaart onleesbaar
meestal komt dat wel in orde
ook al vaak voorgehad:
saldo ontoereikend
(dàt is pas genant)
meestal was de moemoe er dan bij
om in te springen
(voor alle duidelijkheid:
wij, allé MDH , hebben ervoor gekozen
om niet onder nul te kunnen,
dat gijle niet denkt dat ik elke maand
diep in de schulden zit hè)
maar deze keer was moemoe er dus niet bij
en die vermelding had ik ook nog nooit gekregen

ik zie dus bijna zo rood als een tomat
mijn hart gaat supersnel
(eerst van de inspanning van in te laden,
dan van de schrik)
en in mijn hoofd spelen zich 100 scenario's af:
MDH heeft de kaart laten blokkeren
ik ben gehacked
ik heb te vaak een verkeerde code geprobeerd
ik ben in een vieze film terechtgekomen
...
...
....
ik vraag nog eens aan de mevrouw van de kassa:
oei, ligt het aan mij
of aan het kaske?

die (nogal norse) madam zegt,
luid genoeg voor heel de Lild:
DAT LIGT AAN U MEVROUW

gelukkig had ik genoeg cash mee
en was de genante situatie zo voorbij

maar ik toch direct in paniek naar de bank
waar ze mij 20 minuten aan het lijntje hebben gehouden
om dan te zeggen
dat er op mijn kaart
GEEN ENKELE WEIGERING verschijnt

toen ben ik efkes uit mijn krammen geschoten:
dat ik dat dus verzonnen heb?
dat ik elke maand genoeg betaal aan de bank
om ALLE verrichtingen ZELF  te doen!!!
(online of aan hun automaten)
dat zij er dan wel zouden mogen voor zorgen
DAT HUN KAARTEN WERKEN
spijtig voor het madammeke aan het loket
maar ge krijgt daar ook nooit iemand anders vast hè

maar nu is het van mijne lever
nu gaan we terug blij en opgewekt zijn!
en ik heb toch ietske te vieren:
al 150 volgers!!!
ik schrijf graag
maar als het dan ook gelezen wordt
vind ik dubbel zo plezant

sommige van die volgers ken ik ondertussen echt
sommigen ken ik omdat ze vaak reacties zetten
met anderen heb ik al gemaild
sommigen ga ik binnenkort ontmoeten
en sommigen ken ik 
omdat ik hun blog ook volg
en er zijn er ook waar ik helemaal niets van weet....
toch iets speciaals
zo "volgers" hebben
ook al is 150 maar peanuts naar het schijnt

in elk geval:
ik doe nog eens ne give-away
deze pop kan je winnen




wat moet ge ervoor doen?
niks speciaals
gewoon hieronder laten weten dat ge ze wel wilt winnen
ge moogt mij complimenten geven
en mouwvegen 
enzovoort
maar het gaat niet helpen
ik trek gewoon een naampje
op 22 april
laat ik weten wie gewonnen heeft!

groetjes
vee

maandag 24 maart 2014

Gered door ons moemoe

mijn volgende deken is klaar
gehaakt van restjes
heel veel kleurtjes
er zit heeeeeeel veel Annell Rapido 
van bij Wol en Zo
want dat is mijne favoriet
zie ne keer hoe schoon ze geworden is:

ik wilde ze kado doen aan een wandelvriendinneke
(de twee anderen kunnen het zelf, 
dus het is nummer drie)
maar ik wilde ze nog beter afwerken....
ik wilde langs één kant een katoenen stofje naaien
dan is dat zo wat "zachter" of 
"aangenamer" om onder te liggen
SLECHT GEDACHT
HEEEEEEEEEEL SLECHT GEDACHT.....
ik had nog een schoon stofke liggen
nèt niet lang genoeg
maar omdat het eigenlijk toch de onderkant is
kon dat geen kwaad
ik stikte eerst zomekes aan dat katoentje
spelde het toen vast op de granny
en begon te stikken
één lengte stikte ik al vast
MIS
MIS 
MIS
 de gehaakte lap die rekte uit
maar dat katoen niet...
gevolg:
katoentje was ineens wel 20 cm te kort
ok
dat viel nog mee
(dacht ik)
toen stikte ik de andere lengte
ik redeneerde:
dan heb ik daar ook maar 20cm over
heel logisch
maar haakwerk is dus NIET  logisch
dat trok nog veel schever
ik MOEST  die tweede lengte helemaal lostornen
en ook al had ik de steeklengte op maximum gezet
het waren steekskes van 1 mm geworden
een PRUTSWERK
maar die voering
die stak in mijne kop
en ik ging die andere lengte echt niet meer losmaken!!!
dus bedacht ik een plan
ik stikte opnieuw
maar nu met papier eronder
ik moet toegeven
IETS  beter
iets....
dit was het resultaat:
zie ne keer wat een mooi stofke
maar zie ne keer hoe mislukt
als ge het openvouwt
de oudste dochter besliste
dat ik dit NIET kon afgeven!!!!!
en ze had wel gelijk
dus belandde de granny bij op de stapel
wel ne schone stapel hè!!!
daar lag ze één dag te schitteren
(alleen ikzelf merkte ze op)
maar gisteren was het hier feestje voor onze Ferre
de zon scheen dus wilden we buiten zitten
maar eigenlijk was het ferm koud
dus namen de madammen mijn dekens
moemoe had de "mislukking"
ik vertelde wat ik had voorgehad
en moemoe zat daar 5 minuten onder
of ze had al 10cm losgeprutst....
toen MOEST  ze de rest ook maar losmaken
ze nam de deken mee naar huis
en vandaag kreeg ik al een sms
voering is los!
(ze doet dat graag hoor,
zo'n prutswerk)
JOEPIE
de deken is gered!!!
ik ga er GEEN voering meer achter zetten
en wandelvriendinneke kan binnenkort een kadootje verwachten

ondertussen ben ik al volop bezig aan de volgende
maakte ik een pennenzakje
en vergat mijn label eraan vast te naaien
kreeg ik post  van Janusje
bij allebei had ik gewonnen
ik ben toch ne gelukzak
en ook de tekst op de kaartjes deed me veel plezier

voilà
de week is rustig begonnen
en ik heb in totaal al 15,5 km gestapt ook!
pffff
die 1000 km
dat wordt een makkie!!!

groetjes
vee

zaterdag 22 maart 2014

Waarom ge beter geen schoenwinkel rond een vijver bouwt....

lang lang geleden
(bijna in de tijd dat de dieren nog konden praten)
was er kortbij ons dorp ne "Schoenland"
ge had eerst de Shoeconfex
(weet ge nog?  van "Staf-van-Shoeconfex-zegt" )
en dan een paar winkels verder
de Schoenland !
ondertussen bestaan die al niet meer denk ik
in elk geval: 
nu is het nen Brantano geworden
en de Shoeconfex is de Scapino
de Schoenland was een beteke chicker dan de Shoeconfex
die hadden in het midden van hun winkel
een echte vijver gemetst!
vrij groot
met een muurtje eromheen
waar ge dan kon opzitten
en daar zwommen vissen in
van die hele grote
waarvan ge dacht:
als ge in dat vijverke valt....
de vissen eten u op!

ooit heel lang geleden
ging ik met de twee dochters daarnaartoe
de oudste zal een jaar of 2 ?? 3?? geweest zijn
de middelste zat nog in ne maxicosi
en het zoneke was nog niet eens geboren

wij dus naar de Schoenland
één loperke
één in de maxicosi
en ikke dus
ja en hoe gaat dat.....
die in de maxicosi
dat was geen probleem
die zet ge ergens strategisch neer
maar een loperke
en een moeder in ne schoenwinkel...
dan valt uw oog al eens op een paar schoenen
en zet ge uw kind aan het speeltuig
(ja er was ook zo een plekske met wat speelgoed)
en verliest ge uw kind al eens uit het oog......

GEEN PANIEK
dat muurtje rond die vijver
dat was echt zo hoog
daar geraakte ze niet op

maar toen ik
efkes later weer aan het speelplekske arriveerde
was ze wel verdwenen
en zag ik iets in het water drijven
NEEEEEEE
GEEN KIND
 ik zei het toch:
gene paniek

nee het was ne pantoffel
zo ne grote pantoffel
in de vorm van een diertje....
zo van die "knuffelpantoffels"
en toen ik wat beter keek
zag ik er zo een stuk of 4 drijven
en de oudste stond aan het rek van de pantoffels
met de volgende klaar....

wat ik toen deed was niet zo schoon
ik weet wel dat ik dat had moeten gaan zeggen
maar we hadden het toen niet zo heel breed
en dan had ik die moeten betalen
en .....
ik heb gauw de oudste vastgegrabbeld
de middelste in hare maxicosi meegenomen
en echt 
gaan lopen.....
en nen hele tijd daar niet meer durven gaan 

het vijverke is wat later toch dichtgegooid
ik weet niet of de pantoffels er iets mee te maken hadden
of werden de vissen te vraatzuchtig

in elk geval
ge moogt eens raden in welke schoenwinkel
de oudste woensdag begint te werken........

(met dankt trouwens aan moemoe
die zich het verhaal nog herinnerde...
zelf had ik het waarschijnlijk verdrongen...)

vrijdag 21 maart 2014

Schotland 2007, cultuurshock in Glasgow

We worden naar goede gewoonte weer vroeg wakker. Heeft waarschijnlijk ook met de kwaliteit van de bedden te maken….en de hitte op de kamer….Die Schotten gaan hunne kyoto-norm toch ook niet halen hoor.Deze dag is eigenlijk een beetje een verloren dag. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we vandaag zouden terugvliegen, maar ryanair had geen plaats meer. We kunnen dus pas zondag terugvliegen. Dan hadden Goedele en Ingrid het gedacht om den Ben Nevis te beklimmen. Maar Vee had zoveel schrik van bergen en wat ze er allemaal over gelezen had, dat ook dat plan niet doorging.(Eerlijk gezegd, ik denk dat het ons wel gelukt was!) We staan dus op het gemakske op en maken ons nen thee en koffie in het keukentje. Den dwerg (van de 4 grieten) komt ook binnen, heel verwonderd dat wij er ook weer zijn: You are following us! Zegt ze. No no, zeggen wij, you are following us. Ja, wij waren dus wel eerst in het youth-hostel. Maar het is wel een sympathieke hoor. Ze vraagt aan Ingrid of die haar kan helpen, want ze kan niet bij de mokken. Draait Ingrid zich al lachend naar ons en zegt tussen haar tanden: Ja, dat hebt ge met dwergen,hè. Dat was toch plezant, heel den tijd Vlaams babbelen en goed weten dat de anderen u niet verstaan. Allé, ze vertelt dat bloemeke de Great Glen Way gaat fietsen met een vriend en de drie anderen gaan vandaag misschien de Nevis beklimmen (weet niet of ze daarin geslaagd zijn, toen wij vertrokken zaten ze nog rustig te ontbijten) daarna gingen ze terug naar Edingburgh.Dan durven we eindelijk ook de heel indiscrete vraag te stellen hoe oud ze zijn. Den dwerg blijkt al 36 te zijn, de anderen zijn rond de dertig. Ingrid kan het niet laten om te vertellen hoe oud zij en Goedele zijn en dan wijst ze op Vee en zegt dat die nog geen 40 is (van uw zus moet ge het hebben hé).  Wij kruipen met onzen thee in de zitkamer (nog te vroeg voor de winkels) en geraken aan de klap met enkele andere gasten. De Welshman lispelt enorm, waardoor we hem nog minder goed verstaan. Hij vraagt : Are you friends, en Vee (die had verstaan : are you fan of scotland) antwoordt heel ernstig: yes, very much, with such weather….Er zit ook een meisje van Ierland en ze zijn het er allemaal over eens: de schotten, de Ieren en de welshmen houden geen van allen van de engelsen! Dan vertrekken we naar het soevenierwinkeltje. We zoeken iets voor onze schatten thuis en kopen voor onszelf toch ook wat: een sleutelhanger met: I’ve walked the WHW en ook zo’n autosticker, ja we zijn er echt superfier op!!! En die mooie blikken dozen met schotse print en schotse koekjes kunnen we ook niet laten staan (ook al kosten ze feitelijk stukken van mensen) Dan terug naar ons hostelleke en daar sleuren we weer met onze reistassen die god-blijft-gedankt gelukkig wel wieltjes hebben. Aan het verkeerslicht schrikken we ons bijna een ongeluk als er een stem klinkt die zegt dat we mogen oversteken. In het station gaan we nog een koffie drinken en een gebakje eten (we zochten feitelijk ontbijt). En dan naar de bushalte. Daar wachten we gelijk echte chirogrieten met ons gat op den borduur op ons bus. 

De madam van den bus maakt eerst nog wat ambras met andere passagiers omdat die hun bagage te vroeg wilden inladen. Tegen ons is ze wel iets vriendelijker (behalve als ze Goedele haar zak moet verplaatsen) Goedele maakt zich trouwens al enkele dagen zorgen dat haar tas veel te zwaar zal zijn! En toch koopt ze zware whisky!
En dan vertrekt de bus. By by Fort William! We hadden daar toch veel beziens alledrie met onzen oranje jas. Omdat er in het verslag van Kristel stond dat het een mooie busrit was en dat we moesten vooraan zitten, gaan we express helemaal achteraan zitten (daar konden we met drie naast elkaar). Ja, wij vonden meestal het omgekeerde van wat Kristel vond, de tochten die zij zwaar vond, vonden wij gemakkelijk en andersom, zij was tevreden met hotelletjes die wij maar niks vonden en andersom, wij vonden de tochten mooi die zij niet zo waauw vond, dus deden we nu maar direct het omgekeerde….
De rit is echter zeer de moeite!!!! Een prachtig stuk door Glencoe en wat ook plezant is, we kruisen heel vaak de WHW, dus herkennen we veel plekjes. Wel raar. We hebben er 4 dagen over gestapt en met de bus zijn we er op een uur en half door. Goedele heeft er wel iets minder van genoten, want die had last van haar ogen. Die vielen altijd toe. Tot aan Crianlarich hebben we het hele stuk gestapt. Maar tussen Crianlarich en Milngavie hebben we niet gewandeld, dat zijn feitelijk de eerste 80 km. Als we dat zo vanuit de bus bezien lijkt het toch ook mooi en het begint al te kriebelen…ooit stappen we hem helemaal!
Als we bijna aankomen in Glasgow wil Vee op haar gsm zien hoe laat het is. Grote paniek. Gsm is verdwenen. Zoeken in jaszakken en rugzakken. Hij zat in broekzak. Ofwel verloren in Fort William ofwel op de bus. Goedele zal bellen, dan moeten we hem horen. Gelukkig we horen hem afgaan. Vee breekt bijna heel de achterbank open aan sneltempo, ook Ingrid moet meedoen van haar, maar die krijgt haar bank niet omhoog. Gelukkig, we hebben hem, onder Ingrid haar stoel vindt Vee hem tussen de zakjes snoep en chips en kauwgom en ander afval. Die is al eens een gsm verloren in Schotland, dat gaat haar gene tweede keer gebeuren hoor.
Om half drie komen we aan op Buchanan Busstation. En daar zien we onzen eersten Schot in kilt. 

Vee is weer een kieken. Om niet op te vallen zegt ze: Look next to me, look next to me! Ze was efkes vergeten dat ze hier allemaal Engels spreken…maar ja, als ge met ne kilt rondloopt, moet ge maar weten dat de mensen kijken…. Op het plannetje zien we dat ons hotel nog voorbij het treinstation is. Vee probeert nog wat met het plannetje, maar na vier dagen gewoon rechtdoor de weg blijven volgen heeft ze veel te veel last met oriëntatie en 100 000 zijstraten. Goedele besluit gewoon op haar gevoel af te gaan ! En ongelooflijk maar Bardi, na een tijdje ziet Ingrid op een hoog gebouw het embleem van ons Hotel staan. Vinden die in een grootstad gewoon de weg zonder verloren te lopen (moest dat gebeurd zijn, we hadden onze nooddeken en ons noodlampje bij hoor). Het jeugdhotel is iets reusachtig (wel 9 verdiepingen). We hebben een kamer van vier, maar hebben die niet volledig geboekt, dus het kan wel zijn dat er nog een persoon bijkomt. Gelukkig, als we eindelijk de deur hebben opengekregen, er is nog niemand. De kamer ziet er in orde uit, een proper wc-ke en douche op de kamer. We laten snel alles achter en gaan terug naar de winkelstraten. Daar hebben we wel wat last van cultuurshock. Na vier dagen in de middle of nowhere is het nu toch wel raar om tussen een enorme mensenmassa te lopen!! Er zijn veel winkels, heel veel. Na Londen is Glasgow de grootste winkelstad van the UK. Maar mottige mode!! Niet te doen. We moeten echt moeite doen om ergens iets te vinden dat we eventueel wel zouden willen dragen. Wel goed voor onze portemonnee. Alles is er trouwens ook enorm duur. Wat we zeker moeten vinden is een nieuwe kaart van de WHW. Degene die we geleend hadden is echt wel rotversleten, die durven we niet teruggeven. (Vee heeft in Fort William trouwens ook al een kaart van de Great Glenn Way gekocht, je weet maar nooit) We komen op een marktje terecht met allemaal buitenlandse producten. Goedele koopt zalige nootjes, Vee en Ingrid lekkere taartjes. We doen er zelfs ne klap in het Frans met iemand die België kent, allé, toch Liège (raar iedereen denkt dat we Frans praten als we zeggen dat we uit België komen, we hebben vaak moeten uitleggen dat er twee delen zijn in België, en feitelijk hadden we er moeten bijzeggen dat the Dutchspeaking part wel het grootste part is begot) Als Ingrid van Goedele haar nootjes proeft roept ze wel eikes. Maar dat was omdat een meeuw haar als toilet had uitgekozen. De winkels gaan toe dus wij terug naar ons hotel. Als we voorbij het station komen gaan we even zien hoe laat onze trein morgen naar Prestwick gaat. Gelukkig!!!! We vinden immers een bord maar er staat niet bij op welk spoor het is. Dat gaan we dan even vragen en wat krijgen we te horen????? Dat er morgen geen treinen rijden wegens werken en dat er een omleiding is met bussen. We krijgen het bijna! We vragen om alles heel langzaam uit te leggen (ja dat Schots verstaan we toch nog maar voor den helft) we schrijven heel goed op waar we moeten zijn, en welke bus en waar we moeten uitstappen, en onzen eersten bus vertrekt precies niet vroeg genoeg naar onze zin. We zien het al niet meer zitten… We gaan wel ons ticket al kopen en de meneer aan het loket, nen hele vriendelijke mens trouwens, geeft ons hele andere gegevens, een ander uur, een andere bushalte enzo….enfin, we vrezen dat ze het zelf allemaal niet weten en zijn bang dat de vlieger morgen zonder ons naar huis zal gaan. Een beetje beteuterd, Goedele haar honger is zelfs helemaal weg, gaan we verder naar ons hotel. Onderweg merken we dat er toch wel redelijk “vies volk” in deze buurt loopt. In het hotel kijken we naar de uren van de vlieger, dat valt wel mee, dat moet lukken. Allé, we hebben vandaag nog niets deftig gegeten dus gaan we toch iets zoeken. Het kortst bij is de pizza-hut. Daar is het wel gezellig en we hebben een kei-lief dienstertje. We hebben uitzicht op de straat en we weten feitelijk niet wat we zien. Man man, dat is niet met woorden te beschrijven. Om te beginnen rijdt er elke 10 minuten wel een superlange limousine (roze, grijs of wit) voorbij, waarin gillende mensen zitten. (dat was daar waarschijnlijk het gat in de markt) Dan zijn er ook groepen vrouwen die precies een vrijgezellenavond vieren, ze hebben duivelsoortjes op allemaal of bunny-oren. Alle vrouwen zijn gekleed , ja , wij noemen dat als hoertjes… Naaldhakken waarmee ze niet kunnen stappen, alle kleuren gecombineerd, blote dikke buiken, korte rokjes, vreselijk! Dan lopen er ook groepen mannen rond met sjaals van de voetbal. In de café’s zijn er inderdaad matchen op groot scherm. En dan lopen er ook troepen Pakistanen denken we . Allé, we voelen ons hoe langer hoe minder op ons gemak en besluiten om snel naar ons kamerke te gaan, zelfs niets meer te gaan drinken in de bar van het hotel. Daar is het vierde bed gelukkig nog leeg. En daar zitten we dan. Drie kippen van de Vlaamse Boerenbuiten in onze pyama op ons bed( Ingrid had de klink al van de douchedeur afgebroken en de doucheknop viel ook altijd slap).De ramen goed toe en de gordijnen ook. Goedele had gelukkig haar Goed Gevoel bij zodat we de avond hebben doorgebracht met een test over ons geweten. Waar we trouwens alledrie heel goed uitkwamen. Van slapen kwam niet veel in huis. Schrik of we morgen wel op de luchthaven gingen geraken, lawaai in de gang, nog meer lawaai buiten, van mensen en ook van de meeuwen.
We konden er wel mee lachen, maar toch redelijk groen…

En er zou nog veel gebeuren die nacht, maar dat is voor het laatste verslag.....

donderdag 20 maart 2014

Zotte plannen

ik heb weer een gedacht
een zot gedacht
een "uitdaging" aan mezelf
ik daag mezelf wel graag uit
pas op
ik ben helemaal niet competetief
ik vind dat nu niet plezant
en vroeger ook niet
als het om te winnen is
dan heb ik altijd het gedacht:
wint gijle maar
ik vind het niet erg om te verliezen
bij gezelschapsspellekes gaat het nog
maar bij sport 
brrrrrrrrr
ik hoef echt niet te winnen
ik loop dan ook altijd de laatste
zonder problemen

maar MEZELF uitdagen
dat vind ik wel plezant
ook al omdat ik dan zelf de spelregels bepaal natuurlijk
vorige zomer ging ik proberen
om elke week
1 stad te bezoeken met openbaar vervoer
dat is "redelijk" gelukt
als ge sommige grote dorpen 
ook als stad rekent
en als het ook met den auto mocht
(ik had het gezegd hè, 
dat ik zelf de spelregels bepaalde
en dus ook kan aanpassen)

nu kreeg ik gisteren weer zo'n ingeving
ik ga proberen
om tegen de lente 2015
(volgend jaar dus)
1000 km te wandelen

de regels zijn de volgende:
ik gebruik de wandelgps om de kilometers te bepalen
(dan komt dat spel nog voor iets van pas
want ik kan er echt niet mee werken voor de rest)
en elke  keer noteer ik op de kalender hoeveel km ik gestapt heb
in den hof wandelen om de was af te doen
telt niet mee
in de carrefour winkelen ook niet
en shoppen telt ook niet
het moet echt de bedoeling zijn om te wandelen
maar dat KAN natuurlijk wel in een stad!

deze namiddag ben ik gestart!
er is een mooi wandel/fietspad naast de Zenne
en dat heb ik afgestapt
onderweg natuurlijk weer ne lompe stoot meegemaakt
in Zemst wandelde ik langs het voetbalveld
langs den ene kant de Zenne
langs den andere dat voetbalveld
daar zijn twee gastjes op aan het sjotten
ineens sjotten ze den al over de netten
vlak voor mij
ipv dienen bal tegen te houden....
ik zei het toch: NIET SPORTIEF
 trok ik mij weg...
en botste den bal.....
in de Zenne.....waar hij verder dreef....
amai, zo ne goeien voetbal.....
veel geld dat nu naar de Noordzee drijft....
ikke maken dat ik wegkwam!
en te voet weer naar huis

de eerste 6 km zijn een feit!
nog 994 te gaan!

zou dat nu lukken?
of is dat een zot gedacht?

woensdag 19 maart 2014

aanslag overleefd

het wordt dus "zo'n week"
een drukke
waarin vanalles gebeurt....
(dat belooft, morgen met de trein naar het theater in Mechelen)
vandaag ging het moeilijk
heel moeilijk
er zijn zo van die dagen
met vooral saaie/zware lessen
dus ik besliste om een kwartiertje voor de bel
ze buiten nog wat te laten spelen
het zonneke scheen ook zo mooi
en ze hadden echt wel hard moeten werken

ik zette mij strategisch zodat ik ze allemaal kan zien
dat betekent op onze speelplaats
aan de basketpaal

ik sta daar zo rustig te kijken naar de kinderen
als mijn hoofd ineens naar voor vliegt
met ne snok!
ik zag ECHT sterrekes
(en zonnekes en manekes erbij)
ik kon nog net recht blijven staan
maar daarna
moest ik even gaan zitten

wat was me dat???
sorry juf 
sorry juf
sorry juf
"ja manneke, ik weet wel dat dat per ongeluk was,
maar ge moet toch opletten hoor"

ik snapte wel niet
hoe een bal zo'n effect kon hebben
die hebben nu wel kracht die gasten
dat merk je bij trefbal
maar basket....
dat is toch in die ring mikken....

toen had ik het door....
(want ze waren het gaan spelen aan de andere basketpaal)
het spelleke was niet:
gooi in de ring
het spelleke was:
gooi zo hard mogelijk tegen die plaat
zodat die beweegt
en misschien een beetje draait

zo'n bal had ik dus tegen mijn hoofd gehad
potverdorie zeg
dat spelleke is nu verboden
maar ik voel mij nog altijd verdwaasd in mijn hoofd
ik had al wat te veel kunnen lachen deze week denk ik...

maar allé, 
nu kan ik wel genieten van het zonneke!
groetjes allemaal!

vee

dinsdag 18 maart 2014

toneel in de klas

het hoogtepunt in het vierde leerjaar
is ons "toneeltje"
we leren eerst over het theater
ik gebruik daarvoor het boek van Joke Van Leeuwen:
we zijn allang begonnen,
maar nu begint het echt...
dan leren ze dat je voor een toneelstuk
meer mensen nodig hebt dan acteurs
het begint bijvoorbeeld met "Pieke"
die een idee in haar hoofd heeft, 
dat is dan de regisseur
dan heb je natuurlijk Ton, Son en Eeltje
de acteurs
maar ook Saar die voor het decor zorgt
en Rits voor de kleding
Dingemans zorgt voor de spullen
Lichtjebert zorgt voor de techniek
Manus doet al de andere klussen
en Regelina regelt vanalles en zorgt ook
voor de reclame

daarna beginnen we aan een "echt" toneeltje
ik herschrijf een verhaaltje
dit jaar is het Hannes en de Toverpannenkoek

ze moeten dan zelf zorgen
voor uitnodigingen
en affiches
 en dan gaan we ook de rollen verdelen
en echt repeteren
ik waarschuw hen op voorhand al
dat ik veel ga zagen
en heel vaak hetzelfde ga herhalen:
het moet luider, mannen!
niet met je rug naar de mensen!
je moet je tekst nu echt wel kennen!
aandacht erbij houden!
luider praten!

sommigen krijgen dan al schrik
maar ik wil hen wel laten weten
dat het ernstig is!
dat het moeite kost!
dat toneelspelen hard werken is!
....
degenen die niet willen
(of niet meer durven)
die krijgen een andere taak
door dat boekje van Joke van Leeuwen
hebben ze echt wel begrepen
dat die andere taken even belangrijk zijn

en gisteren zijn de taken verdeeld
ik heb in elk groepje
2 "mannen van den techniek"
1 Hannes
1 mama
1 deurwaarder
1 heksje
5 kinderen
en jij dan juf???
ik ben Pieke!
(de regisseur dus)
en ik vraag zo  aan hen:
wat moet ik dan doen?
antwoord:
"gij gaat zagen, hè juf!"
......

maandag 17 maart 2014

Belevenissen op een maandagochtend

als er mensen zouden zijn
met een saai leven
of een saaie job:
stap in het onderwijs!!!!
elke dag beleef je weer iets nieuws
maar wat ik vandaag al allemaal meemaakte
spant wel de kroon
nu geef ik al 23 jaar les
(of 24 of 25 ik hou dat zo niet bij)
maar nog nooit zoveel afwisseling als deze voormiddag

het eerste gebeurde in het zwembad
gaan zwemmen dat is altijd wat hectisch
veel lawaai
eerst nog met ene op zoek naar de zwembroek
die hij vorige week verloren was

niet gevonden trouwens...
ondertussen staan er al een aantal snelle aan de douches te wachten
en moet ge de tragere aansporen
soit, precies op tijd stonden er 4 rijtjes van mijn groep
aan de startblokken
wou ik de eerste opdracht uitleggen
als er ene aan mijn mouw komt trekken:
juf,XXXXzit nog in de pashokjes
hij krijgt zijn schoenen niet uit
?!?!?!
ik wil daar direct naartoe
maar dat lukte niet
want de vorige school was nog door de douches aan het passeren
en ik kon er echt niet tussen
langs een andere deur dan maar
en idd 
XXXX stond daar met één blote voet
en één voet met zijn schoen met veters  nog aan
die veters waren zo hard in de knoop
ge kent dat misschien:
ne knoop
al 10 keer natgeregend en weer opgedroogd
zo verstijfd en verduurd als iets!
geen beweging in te krijgen

"hoe heb jij die schoenen vanmorgen dan aangedaan?"
erin gewrongen, juf
"ja man, die veters zitten niet voor niets in die schoenen
die moet je gebruiken om ze los en vast te doen"
een andere juf van onze school kwam even helpen
ik loop 
(mag niet niet van de badmeesters)
ik snelwandel weer naar de startblokken
zet die van mijn groep aan het werk
en snelwandel weer terug naar de kleedhokjes
daar was hij trouwens al uitgevlogen
want de volgende school had die nodig
hij stond/zat dus in de gang
de andere juf had ook  niet kunnen helpen
ik heb gewrongen
getrokken
geprobeerd
maar we kregen geen beweging in die schoenen
hij moest dan maar heel de zwembeurt in de gang blijven proberen
uiteindelijk is de redder komen helpen
met een pincet!!!
en tegen dat onze zwembeurt gedaan was
waren zijn schoenen uit

dat was nog-nooit-beleefd-avontuur-één

bij het omkleden staat ineens de redder daar alweer
hij zocht het kind dat heel hard gevallen was
en niet meer rechtgeraakte
?!?!
ik was zelf wel twee minuten bezig geweest
met het afdrogen van mijn eigen voeten
maar ik had niets gehoord of opgemerkt
was het wel van deze school meneer???

ja ja
....
achteraf kwam het uit
er was er ene uitgeschoven in de gang
diene had daar wat komedie liggen spelen
de poetsvrouw had dat gezien
was in paniek de redder gaan halen
maar met dat kind was natuurlijk niets aan de hand
en diene had stillekes gezwegen ook
toen de redder kwam zoeken naar de gewonde
dat was nog-nooit-eerder-meegemaakt-avontuur-twee

toen we weer op school kwamen 
werden alle kinderen getrakteerd op een ijsje
dat is hier zo de gewoonte na het schoolrestaurant
omdat ze toch altijd ijs over hebben van het dessert
krijgen alle kinderen maandag erop een hoorntje met een bolleke ijs
toffe verrassing dus!
ze zijn allemaal aan het smullen van een ijsje
tot er iemand komt zeggen:
juuuuuuf, er ligt een ijsje in het toilet
ik denk eerst nog:
op de grond in de toiletten .......
nee nee juf, in de toilet!
in de vuilbak dan?
nee juf!!!! IN de toilet
en het water blijft er al instaan

gaan kijken
en inderdaad
er dreef een hoorntje
IN DE POT
samen met wat andere viezigheid:
wc-papier en bruine brokjes
ik HOOP dat het brokjes ijshoorntje waren

maar.....
ze WISTEN wie het gedaan had.....
nu hou ik echt niet van klikken
en zeker niet van klikspanen
maar in dit geval wou ik wel weten wie het was
ik dacht toen zelfs nog altijd
dat dat ijsje daar perongeluk was ingevallen
dat kind moest misschien dringend naar het toilet
en met een ijsje is dat zo makkelijk niet
dat is dan dikke pech
maar als er verstopbare-spullen in een toilet vallen
moeten ze ons direct verwittigen 
voor de wc echt overstroomt
we gaan dus op zoek naar dat kind
en inderdaad....
ze was het !
maar per ongeluk?????
nee!
expres!
want ze "lustte" het niet

ja, toen werd ik boos!
en moest ze van mij mee naar de wc
nee, niet om dat hoorntje eruit te halen
maar wel om te zien
HOE IK HET ERUIT MOEST HALEN
ik kom met haar aan de wc
ik trek die deur open.......
zit daar al een ander op te plassen

BOVENOP DAT IJSJE

toen die klaar was
heb ik dan maar mijn hand erin gestoken
dat hoorntje eruit gehaald
in de vuilbak gegooid
wc doorgetrokken
en 20 minuten mijn handen staan schrobben
ja
en ondertussen
GEKIJFD
die gaat dat nooit meer doen
hoop ik

en dat was nog-nooit-meegemaakt-avontuur-nummer-drie

ik ga ervan uit
dat alle goeie dingen uit drie bestaan
en dat het nu ne rustige namiddag wordt.....
laat ons hopen.....

zondag 16 maart 2014

Een geluk bij een ongeluk

dit weekend was het hier schoolrestaurant
dat betekent twee dagen
hard werken
respect voor allen die in de horeca werken!
gisteren kwam er een mama op mij afgestapt
of ze mij "efkes kon spreken"
ik sloeg eerst wit uit
en dan alle kleuren van de regenboog
want die mama
daar had ik een beetje schrik van
vorig jaar had ik die toen eens
een half uur lang
weten klagen bij de juf
over een half puntje
dat die juf had afgetrokken
ook bij toetsen is die bij mij
altijd heel kritisch
dus ik glimlachte wel breed
maar in mezelf een diepe zucht
maar amai jong!!!
geen gezeur
of geklaag
of kritiek
INTEGENDEEL
ze wou mij al lang bedanken
voor alles wat ik voor haar zoon betekende
want hij kwam al heel het jaar zo graag naar school
en hij was echt opengebloeid
en zo ging ze nog even verder...
amai dat deed deugd
zo'n complimenten krijgen!
echt hè mensen
ge hoeft voor de juf op het einde van het schooljaar
geen kadootjes te kopen
als ge zo persoonlijk eens een welgemeend compliment geeft!
dat is onbetaalbaar!
ik fladderde door de shift
de glimlach ging niet meer van mijn gezicht
ook niet toen ik thuiskwam....
MDH had slecht nieuws
hij had heel de dag in onzen hof gewerkt
gesnoeid
(nogal drastisch, maar soit)
in moemoe haren hof gaan snoeien
al het snoeiafval naar ons boske gedaan
en thuis na het douchen
merkte hij dat hij zijn trouwring kwijt was.....
we zijn met zijn allen nog even gaan zoeken in onzen hof
maar dat is echt onbegonnen werk.....
ons kinderen al in paniek:
Pa, wat moet ge nu doen???
ikke:
AAAAh scheiden hè!
kinderen:
neeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!
ikke:
"opnieuw trouwen !"
kinderen:
jeeeeeeeeeeuj!

maar ocharme
hij zit er echt mee in
toen we 's avonds weer thuiskwamen
is hij met een pillamp in den hof gaan zoeken...
dan zou dat goud schitteren....
noppes natuurlijk
en deze morgen zag ik hem met zijn sjatteke koffie
over de gazon lopen
en maar zoeken....
weer noppes....

tja....
we blijven zoeken
wie weet komt die ring nog ooit tevoorschijn...
en anders
dan tatoo-eer ik 
gewoon op zijn voorhoofd:
ik ben getrouwd
ja!
anders gaan alle vrije vrouwen
achter mijne goddelijke MDH zitten!!

groetjes
vee



donderdag 13 maart 2014

West Highland Way 2007: AANKOMST (deel 12-

En dan zien we hem eindelijk: Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland (van heel Engeland feitelijk). Hij ziet er knap uit. Nu voelen we dat het eindpunt eraankomt. We komen in een donker bos, echt een bos van Roodkapje. Daar pauzeren we op een grote rots (erop raken was gemakkelijker dan eraf). 



De moederkes zijn hun kinderen nog eens kwijt, den dwerg is in de steek gelaten door de rest van de meidengroep, we bekijken iedereen die voorbijgaat en beginnen dan aan ons laatste stukje. Een lange afdaling waarbij we Fort William zien liggen in de verte. Dan nog een heel eind langs de autoweg. Dat valt tegen. Een beetje een afknapper. Kunnen ze die laatste kilometers ook niet langs een wandelweg voeren? En dan eindelijk eindelijk eindelijk: het eindpunt. We worden direct aangesproken door een Schotse enquêteur die onze mening vraagt over de plek van het eindpunt en of ze het niet zouden verplaatsen. Kan ons niet veel schelen, wij zijn al blij dat we er zijn, trouwens hij babbelt weer zo snel dat we het amper kunnen verstaan. Goedele en Ingrid gaan ondertussen in het visitorcentrum naar de wc. Vee komt daar efkes later ook binnen, het is ook een grote shop met allerlei toeristische prullen enzo. En daar krijgt ze het plots efkes moeilijk. Tegen dat Ingrid en Goedele opgelucht van de wc komen staat ze daar zowaar te snotteren en het wil maar niet stoppen. Elke keer komen de tranen terug in haar ogen. De mensen gapen en denken waarschijnlijk dat het veel pijn moet doen, zo’n lange wandeling. Maar feitelijk is het puur van contentement omdat ze na 5 jaar (of meer) haar droom heeft kunnen waarmaken. Bij deze wil ik dus efkes enkele mensen bedanken: ten eerst mijne Stijn omdat hij mij deze kans heeft gegund en een hele week op de kinderen wilde passen, mijn kids,omdat ze mij wilden missen en zeker ook Ingrid en Goedele (want alleen had ik dit nooit gedurfd) dat ze met mij mee zijn willen gaan en er een fantastische reis van hebben gemaakt (lap, ik krijg weeral tranen, wat is dat toch met mij)
Allé, die tranen diep weggestopt en dan het winkeltje doorneuzen. We zien al heel veel geschenkjes voor het thuisfront. Maar die gaan we morgen pas kopen. Eerst tijd voor de foto (die ogen zien toch niet te rood meer hé Vee). Diene van de enquête neemt er één van ons drie, dan nemen we er nog met elk apart bij het bord.


 En wie komt daar aan? De doos! Ze zien er rood van, maar ze hebben het toch maar mooi helemaal gedaan (wij feitelijk niet ,wij zijn in den helft pas begonnen)
Dan moeten we nog ons jeugdhotel gaan zoeken. Deze keer is het echt wel zoeken, want Fort William is toch wel groot. Bij het eerste cafeetje zitten onze vier vriendinnen iets te drinken. Ze wuiven en wensen ons proficiat. Wij moeten vragen waar ons hostel is, oef helemaal bovenop een heuvel, en Goedele heeft vreselijke last van verzuring in haar benen. 

Van ver ziet het er tof uit, maar als we binnen komen, wil Vee bijna niet meer verder (gelukkig dat het al betaald was…) Een rommelkot van jewelste, precies een chiroheem. We zijn erger gewoon, en de receptioniste is heel vriendelijk, probeert onze namen uit te spreken, dus we blijven maar. De kamers hebben namen en de bedden ook. Onze kamer is de kamer van de Scottish Battles. Spijtig, niemand van ons mag in Culloden slapen (dit is een lang verhaal, maar de boeken over Culloden zijn de allereerste aanleiding om naar Schotland te gaan).

 We liggen alweer op een kamer met 8. Voorlopig zijn de andere bedden nog niet ingenomen. Het zou toch moeten lukken dat de 4 meiden hier ook verblijven, trouwens wij hadden ze zien zitten in een hotelletje. Nadat we ons opgefrist hebben in de badkamer die trouwens ook redelijk primitief is, Ingrid botst er zelfs op andere mannen, gaan we het stadje in. Eerste stop is een outdoor-shop. Trouwens nergens zoveel outdoor gezien als in Schotland. Goedele moet zich serieus inhouden. Daarna de grote winkelstraat maar het is al laat, de meeste winkels zijn gesloten. De receptioniste had ons een restaurantje aangeraden, maar het stinkt daar heel erg zuur, dus we drinken er alleen iets. Dan besluiten we naar dat restaurantje te gaan waar we de 4 hebben gezien. De meisjes ontmoeten we daar niet, maar ons gezinneke en de Apple-pie zitten er wel. Het eten is er super! 



Zeker het dessert. We smullen. Op een moment stapt zelfs mister Bean binnen. Vee kan het niet laten en zegt luidop: Kijk mannen, mister Bean smijten ze hier ook nog binnen. Efkes vergeten dat mister Bean dus wel verstaanbaar is….Elke keer als we hem zien kunnen  we onze lach en commentaar niet inhouden (vooral Vee dan,die fret bijna haar vingers op om haar mond dicht te houden) Als we terug keren moeten we hard lachen met het gevaarsbord voor “elderly people”. 

Dat hebben ze bij ons in België niet. Ik stel mij dan direct zo nen hoop Benidorm-bastards voor, waar ge dus voor moet oppassen....dat ze u niet overvallen of met hunne stok afkloppen. "Iemand"  merkt ook op dat je in de meeste hotelletjes niet op lange vakantie kan gaan ?????
A jaaaa er hangt op veel plekken een bordje: No Vacancies.....ja het Engels-onderwijs in ons land laat misschien toch wat te wensen over...of komt het puur va vermoeidheid.... Als we weer aan ons hotelletje zijn geraakt zien we in de keuken een hele bende zitten. En niet te geloven, wie zit daar ook? Onze 4 grieten.
Wij gaan echter liever in de heel gezellige zitkamer zitten. Goedele haalt nog een spel boven: Jungle Speed. Een keiplezant spel, maar we winden ons zo op, dat ze vriendelijk komen vragen om het een beetje rustiger te doen. 

We gaan dan maar slapen,morgen moeten we er immers op tijd uit om onze geschenkjes te gaan kopen en dan de bus halen.

onze wandelreis was nu wel gedaan....maar we waren nog niet terug....onze spannendste avonturen moesten nog komen....in Glasgow.....

groetjes
vee

woensdag 12 maart 2014

rijbewijs

de oudste dochter heeft haar rijbewijs
oef !
van den eerste keer zelfs!
en nu weet ik niet hoe ik mij moet voelen:
gerust,
 want ze kàn het dus
en nu kan ze overal zelf naartoe

of ongerust,
want zie wat er dit weekend toch weer gebeurd is

gerust
want nu moet ik er niet meer bijzitten als ze gaat rijden
man man man
wat heb ik schrik gehad
en hem genepen!!!!
hartstilstanden...
koud zweet.....
de mat aan de passagierskant
heeft sleetplekken
 omdat ik telkens zo hard aan het meeremmen was
ik had constant de gordel met mijn twee handen vast
de HEL was het 
(nog liever de Primark)
en nu moet ge niet denken dat ik zo vaak met haar ben gaan rijden
ne keer of 10
meer zal het niet geweest zijn
maar vanaf den eerste keer stond vast
dat dat NIETS voor mij was
ik kan snappen dat ge als kind met uw moeder ruzie maakt
maar dat ge als moeder ook met uw kind kunt ruziemaken
ik dacht echt dat dat niets voor mijn moederhart zou zijn
vergeet het dus maar....
als er nog veel meer rittekes zouden geweest zijn
was het schaap thuis weggelopen vrees ik

rijschool was natuurlijk ook een optie
maar dat kost toch echt stukken van mensen.....
(alhoewel ze dat van mij echt mogen verplichten!)
maar met mij lukte het dus niet
ik had constant schrik voor drie dingen:
1. we overleven het niet
2. we gaan andere auto's beschadigen
3. ons eigen autooke gaat beschadigd zijn
maar mijne  MDH was er volgens mij ook niet echt "happig" op
gelukkig hadden we nog nen bompa
met veeeeeeel geduld
en nog meer lef
en natuurlijk genoeg tijd
en zo reden die twee gisteren naar het rijexamen
zie,
zo'n examinators
die mogen van mij 17 keer meer verdienen!!!
die mensen doorstaan die hel dus heel den dag hè
met de rijschool is nog iets anders
die hebben zelf ook pedalen
en soms zelfs een stuur
maar zo'n examinator moet zich altijd
"overleveren" aan zo'n onervaren chauffeur
brrrrrrrrr

maar allé
ze heeft het behaald
ze mag vanaf nu dus alleen op de baan
en ik moet er gelukkig
gelukkig
gelukkig
niet meer naast zitten..........

groetjes
vee