Schotland 2007, hoe we toch thuisgeraakt zijn

Ondanks het lawaai en de ongerustheid en het gewoel van Goedele dan toch in slaap gevallen. Maar dat duurt niet lang. Om half twee komen er plots twee personen onze kamer binnen. Ingrid is zoals altijd het eerste wakker, bij Goedele en Vee duurt dat wat langer. Het is de receptionist met een gast. Hij vraagt in het Engels of we er bezwaar tegen hebben dat deze persoon in het vierde bed komt, want het hostel is helemaal volgeboekt. Dat verstaan wij toch?!? Natuurlijk kunnen we geen bezwaar maken. Maar midden in de nacht gewekt worden is minder plezant. De receptionist is weer weg en daar staat , moederziel alleen een jong manneke, zonder bagage. Hij verontschuldigd zich wel 100 keer en vraagt of het okay is. Dan valt Ingrid haar frank en haalt ze gauw haar kleren van het bed. Het manneke kruipt erin, zonder het bed op te maken met zijn kleren aan. Efkes later beseft Vee dat zij zijn kussen had genomen en ze wil het geven. Maar natuurlijk wil hij zo geen gebruikt kussen (het voelt warm, ook al geeft ze het onderste). Als wij een tijdje stil zijn denkt hij dat we slapen en begint hij stilletjes zijn bed wat op te maken en zijn kleren uit te doen. Ocharme de jong. Natuurlijk slaapt niemand nu nog goed.

We staan heel vroeg op, want we willen om zeven uur aan het ontbijt staan. Heel stilletjes dus, want we willen onze kamergenoot niet wakker maken. Waarschijnlijk is hij dat wel, maar hij ligt diep onder de dekens en beweegt zich niet. Waarschijnlijk verkrampt van schrik voor die drie vrouwen….

We gaan ontbijten en zijn daar natuurlijk den eerste. Al de rest ligt waarschijnlijk nog uit te slapen na een zware nacht, dat zijn zo geen schrikscheiters gelijk wij…. De machine om brood te roosteren is nog een klein probleem, maar ze zijn hier wel allemaal vriendelijk en behulpzaam. Misschien hebben ze wel medelijden met die arme bange vrouwkes. Na het eten lopen we nog eens verloren in de wc, maar Ingrid redt ons. Dan gaan we onze zak halen, we zeggen nog goodby tegen ons manneke, maar hij bougeert niet.

En dan op naar het station. Op straat is het nu heel rustig. Er zijn alleen veel plekken van pis en kots, jakkes, opletten waar we met ons wieltjes doorrijden dus. Op het station gaan we nog maar eens vragen waar we moeten zijn. Ze sturen ons naar buiten. Daar staan gelukkig ook mensen van scotrail, te herkennen aan hun fluo vestjes. We spreken die direct aan en wat blijkt? We zijn mis, we moeten een straat verder zijn. Allé hup , wij daarnaartoe. Daar mogen we op een bus, die wel een kwartier vroeger vertrekt dan voorzien. Ze vertellen ons nog dat we er in Paisley wel afmoeten om daar de trein te nemen.

Goedele kan de muziekkeuze van de buschauffeur wel appreciëren (Simon and Garfunkel, of ene van de twee maar dan weet ik niet wie). Iedereen is goedgezind en maakt grapjes met ons. Wij zijn allang blij dat we op een bus zitten. In Paisley er dus af. Met ons zware zakken de trappen op en af tot op het perron en daar vertellen ze dat er hier ook geen trein rijdt. (Wij zien zo ondertussen bleek van schrik) Allé, den bus is nog niet weg, dus terug op den bus. Tot in Johnstown. Daar rijdt de bus wel voort en er is ook geen fluo-vestje meer te zien! We zijn wel niet alleen en iemand vertelt dat we op de volgende trein moeten wachten. Ondertussen heeft Goedele ook twee Vlamingen beschuldigd van vermomming. Twee oudere mannen die er inderdaad heel Schots of Engels uitzien met hun pet en baard, maar ergens van onze buurt komen dus. We verschieten toch elke keer als iemand ons in’t Vlaams aanspreekt!

Enfin, er komt een trein die inderdaad tot Prestwick Airport rijdt. Daar zijn we dan ook goed op tijd. Oef. Bij het inchecken geraken we terug met de Vlamingen aan den babbel. Zij hebben een weekje op Isle of Islay doorgebracht. Een klein eiland met 200 mensen en 500 herten. Ze hebben er zelfs een vierkante voet grond liggen, ooit eens gewonnen via whisky want daar houden ze ook wel van. Goedele haar zak is wonder boven wonder toch niet te zwaar! Ter plaatse eten en drinken we nog een hapje. 

Er zijn hoelanger hoe meer Vlamingen te vinden. Raar dat we daartegen dan een mengeling Vlaams/Engels willen spreken. Zo van: ge moet hier pushen ?? We geraken zonder kleerscheuren door de douane, Ingrid feitelijk bijna zonder kleren, die moest weer vanalles uitdoen (ja, jong, slank en blond) We winkelen nog efkes en we laten ons verleiden om drie dozen snoep te kopen (vreselijk duur) Dan roepen ze onze vlieger al af. En we staan vooraan. We hebben dus weer een goede plek (voor zover je in die koekendozen goede plaatsen hebt) en de vlucht verloopt prima. Mooi weer, dus we kunnen veel zien. En feitelijk kunnen we nu ook niet meer wachten om ons mannen en kinderen weer te zien. Het was mooi, maar het missen heeft nu wel lang genoeg geduurd. Natuurlijk komen onze zakken dus het laatste van den band, zodat wij het laatste buitenkomen. Maar het onthaal is hartelijk!!!

En dan gaat alles heel snel. Voor we het weten zitten we in de auto naar huis.

Gedaan is onze prachtige reis!

Volgende keer moeten onze mannen en kinderen mee…..