Schotland 2007, cultuurshock in Glasgow

We worden naar goede gewoonte weer vroeg wakker. Heeft waarschijnlijk ook met de kwaliteit van de bedden te maken….en de hitte op de kamer….Die Schotten gaan hunne kyoto-norm toch ook niet halen hoor.Deze dag is eigenlijk een beetje een verloren dag. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we vandaag zouden terugvliegen, maar ryanair had geen plaats meer. We kunnen dus pas zondag terugvliegen. Dan hadden Goedele en Ingrid het gedacht om den Ben Nevis te beklimmen. Maar Vee had zoveel schrik van bergen en wat ze er allemaal over gelezen had, dat ook dat plan niet doorging.(Eerlijk gezegd, ik denk dat het ons wel gelukt was!) We staan dus op het gemakske op en maken ons nen thee en koffie in het keukentje. Den dwerg (van de 4 grieten) komt ook binnen, heel verwonderd dat wij er ook weer zijn: You are following us! Zegt ze. No no, zeggen wij, you are following us. Ja, wij waren dus wel eerst in het youth-hostel. Maar het is wel een sympathieke hoor. Ze vraagt aan Ingrid of die haar kan helpen, want ze kan niet bij de mokken. Draait Ingrid zich al lachend naar ons en zegt tussen haar tanden: Ja, dat hebt ge met dwergen,hè. Dat was toch plezant, heel den tijd Vlaams babbelen en goed weten dat de anderen u niet verstaan. Allé, ze vertelt dat bloemeke de Great Glen Way gaat fietsen met een vriend en de drie anderen gaan vandaag misschien de Nevis beklimmen (weet niet of ze daarin geslaagd zijn, toen wij vertrokken zaten ze nog rustig te ontbijten) daarna gingen ze terug naar Edingburgh.Dan durven we eindelijk ook de heel indiscrete vraag te stellen hoe oud ze zijn. Den dwerg blijkt al 36 te zijn, de anderen zijn rond de dertig. Ingrid kan het niet laten om te vertellen hoe oud zij en Goedele zijn en dan wijst ze op Vee en zegt dat die nog geen 40 is (van uw zus moet ge het hebben hé).  Wij kruipen met onzen thee in de zitkamer (nog te vroeg voor de winkels) en geraken aan de klap met enkele andere gasten. De Welshman lispelt enorm, waardoor we hem nog minder goed verstaan. Hij vraagt : Are you friends, en Vee (die had verstaan : are you fan of scotland) antwoordt heel ernstig: yes, very much, with such weather….Er zit ook een meisje van Ierland en ze zijn het er allemaal over eens: de schotten, de Ieren en de welshmen houden geen van allen van de engelsen! Dan vertrekken we naar het soevenierwinkeltje. We zoeken iets voor onze schatten thuis en kopen voor onszelf toch ook wat: een sleutelhanger met: I’ve walked the WHW en ook zo’n autosticker, ja we zijn er echt superfier op!!! En die mooie blikken dozen met schotse print en schotse koekjes kunnen we ook niet laten staan (ook al kosten ze feitelijk stukken van mensen) Dan terug naar ons hostelleke en daar sleuren we weer met onze reistassen die god-blijft-gedankt gelukkig wel wieltjes hebben. Aan het verkeerslicht schrikken we ons bijna een ongeluk als er een stem klinkt die zegt dat we mogen oversteken. In het station gaan we nog een koffie drinken en een gebakje eten (we zochten feitelijk ontbijt). En dan naar de bushalte. Daar wachten we gelijk echte chirogrieten met ons gat op den borduur op ons bus. 

De madam van den bus maakt eerst nog wat ambras met andere passagiers omdat die hun bagage te vroeg wilden inladen. Tegen ons is ze wel iets vriendelijker (behalve als ze Goedele haar zak moet verplaatsen) Goedele maakt zich trouwens al enkele dagen zorgen dat haar tas veel te zwaar zal zijn! En toch koopt ze zware whisky!

En dan vertrekt de bus. By by Fort William! We hadden daar toch veel beziens alledrie met onzen oranje jas. Omdat er in het verslag van Kristel stond dat het een mooie busrit was en dat we moesten vooraan zitten, gaan we express helemaal achteraan zitten (daar konden we met drie naast elkaar). Ja, wij vonden meestal het omgekeerde van wat Kristel vond, de tochten die zij zwaar vond, vonden wij gemakkelijk en andersom, zij was tevreden met hotelletjes die wij maar niks vonden en andersom, wij vonden de tochten mooi die zij niet zo waauw vond, dus deden we nu maar direct het omgekeerde….

De rit is echter zeer de moeite!!!! Een prachtig stuk door Glencoe en wat ook plezant is, we kruisen heel vaak de WHW, dus herkennen we veel plekjes. Wel raar. We hebben er 4 dagen over gestapt en met de bus zijn we er op een uur en half door. Goedele heeft er wel iets minder van genoten, want die had last van haar ogen. Die vielen altijd toe. Tot aan Crianlarich hebben we het hele stuk gestapt. Maar tussen Crianlarich en Milngavie hebben we niet gewandeld, dat zijn feitelijk de eerste 80 km. Als we dat zo vanuit de bus bezien lijkt het toch ook mooi en het begint al te kriebelen…ooit stappen we hem helemaal!

Als we bijna aankomen in Glasgow wil Vee op haar gsm zien hoe laat het is. Grote paniek. Gsm is verdwenen. Zoeken in jaszakken en rugzakken. Hij zat in broekzak. Ofwel verloren in Fort William ofwel op de bus. Goedele zal bellen, dan moeten we hem horen. Gelukkig we horen hem afgaan. Vee breekt bijna heel de achterbank open aan sneltempo, ook Ingrid moet meedoen van haar, maar die krijgt haar bank niet omhoog. Gelukkig, we hebben hem, onder Ingrid haar stoel vindt Vee hem tussen de zakjes snoep en chips en kauwgom en ander afval. Die is al eens een gsm verloren in Schotland, dat gaat haar gene tweede keer gebeuren hoor.

Om half drie komen we aan op Buchanan Busstation. En daar zien we onzen eersten Schot in kilt. 

Vee is weer een kieken. Om niet op te vallen zegt ze: Look next to me, look next to me! Ze was efkes vergeten dat ze hier allemaal Engels spreken…maar ja, als ge met ne kilt rondloopt, moet ge maar weten dat de mensen kijken…. Op het plannetje zien we dat ons hotel nog voorbij het treinstation is. Vee probeert nog wat met het plannetje, maar na vier dagen gewoon rechtdoor de weg blijven volgen heeft ze veel te veel last met oriëntatie en 100 000 zijstraten. Goedele besluit gewoon op haar gevoel af te gaan ! En ongelooflijk maar Bardi, na een tijdje ziet Ingrid op een hoog gebouw het embleem van ons Hotel staan. Vinden die in een grootstad gewoon de weg zonder verloren te lopen (moest dat gebeurd zijn, we hadden onze nooddeken en ons noodlampje bij hoor). Het jeugdhotel is iets reusachtig (wel 9 verdiepingen). We hebben een kamer van vier, maar hebben die niet volledig geboekt, dus het kan wel zijn dat er nog een persoon bijkomt. Gelukkig, als we eindelijk de deur hebben opengekregen, er is nog niemand. De kamer ziet er in orde uit, een proper wc-ke en douche op de kamer. We laten snel alles achter en gaan terug naar de winkelstraten. Daar hebben we wel wat last van cultuurshock. Na vier dagen in de middle of nowhere is het nu toch wel raar om tussen een enorme mensenmassa te lopen!! Er zijn veel winkels, heel veel. Na Londen is Glasgow de grootste winkelstad van the UK. Maar mottige mode!! Niet te doen. We moeten echt moeite doen om ergens iets te vinden dat we eventueel wel zouden willen dragen. Wel goed voor onze portemonnee. Alles is er trouwens ook enorm duur. Wat we zeker moeten vinden is een nieuwe kaart van de WHW. Degene die we geleend hadden is echt wel rotversleten, die durven we niet teruggeven. (Vee heeft in Fort William trouwens ook al een kaart van de Great Glenn Way gekocht, je weet maar nooit) We komen op een marktje terecht met allemaal buitenlandse producten. Goedele koopt zalige nootjes, Vee en Ingrid lekkere taartjes. We doen er zelfs ne klap in het Frans met iemand die België kent, allé, toch Liège (raar iedereen denkt dat we Frans praten als we zeggen dat we uit België komen, we hebben vaak moeten uitleggen dat er twee delen zijn in België, en feitelijk hadden we er moeten bijzeggen dat the Dutchspeaking part wel het grootste part is begot) Als Ingrid van Goedele haar nootjes proeft roept ze wel eikes. Maar dat was omdat een meeuw haar als toilet had uitgekozen. De winkels gaan toe dus wij terug naar ons hotel. Als we voorbij het station komen gaan we even zien hoe laat onze trein morgen naar Prestwick gaat. Gelukkig!!!! We vinden immers een bord maar er staat niet bij op welk spoor het is. Dat gaan we dan even vragen en wat krijgen we te horen????? Dat er morgen geen treinen rijden wegens werken en dat er een omleiding is met bussen. We krijgen het bijna! We vragen om alles heel langzaam uit te leggen (ja dat Schots verstaan we toch nog maar voor den helft) we schrijven heel goed op waar we moeten zijn, en welke bus en waar we moeten uitstappen, en onzen eersten bus vertrekt precies niet vroeg genoeg naar onze zin. We zien het al niet meer zitten… We gaan wel ons ticket al kopen en de meneer aan het loket, nen hele vriendelijke mens trouwens, geeft ons hele andere gegevens, een ander uur, een andere bushalte enzo….enfin, we vrezen dat ze het zelf allemaal niet weten en zijn bang dat de vlieger morgen zonder ons naar huis zal gaan. Een beetje beteuterd, Goedele haar honger is zelfs helemaal weg, gaan we verder naar ons hotel. Onderweg merken we dat er toch wel redelijk “vies volk” in deze buurt loopt. In het hotel kijken we naar de uren van de vlieger, dat valt wel mee, dat moet lukken. Allé, we hebben vandaag nog niets deftig gegeten dus gaan we toch iets zoeken. Het kortst bij is de pizza-hut. Daar is het wel gezellig en we hebben een kei-lief dienstertje. We hebben uitzicht op de straat en we weten feitelijk niet wat we zien. Man man, dat is niet met woorden te beschrijven. Om te beginnen rijdt er elke 10 minuten wel een superlange limousine (roze, grijs of wit) voorbij, waarin gillende mensen zitten. (dat was daar waarschijnlijk het gat in de markt) Dan zijn er ook groepen vrouwen die precies een vrijgezellenavond vieren, ze hebben duivelsoortjes op allemaal of bunny-oren. Alle vrouwen zijn gekleed , ja , wij noemen dat als hoertjes… Naaldhakken waarmee ze niet kunnen stappen, alle kleuren gecombineerd, blote dikke buiken, korte rokjes, vreselijk! Dan lopen er ook groepen mannen rond met sjaals van de voetbal. In de café’s zijn er inderdaad matchen op groot scherm. En dan lopen er ook troepen Pakistanen denken we . Allé, we voelen ons hoe langer hoe minder op ons gemak en besluiten om snel naar ons kamerke te gaan, zelfs niets meer te gaan drinken in de bar van het hotel. Daar is het vierde bed gelukkig nog leeg. En daar zitten we dan. Drie kippen van de Vlaamse Boerenbuiten in onze pyama op ons bed( Ingrid had de klink al van de douchedeur afgebroken en de doucheknop viel ook altijd slap).De ramen goed toe en de gordijnen ook. Goedele had gelukkig haar Goed Gevoel bij zodat we de avond hebben doorgebracht met een test over ons geweten. Waar we trouwens alledrie heel goed uitkwamen. Van slapen kwam niet veel in huis. Schrik of we morgen wel op de luchthaven gingen geraken, lawaai in de gang, nog meer lawaai buiten, van mensen en ook van de meeuwen.

We konden er wel mee lachen, maar toch redelijk groen…

En er zou nog veel gebeuren die nacht, maar dat is voor het laatste verslag.....