Schotland 2007, deel 2

zo vergaat het de drie appelsienen verder:

Al snel rijden we langs Loch Lomond. Feitelijk begint de West-Highland-Way hier al, maar dan duurt een een dagof 10 en zoveel tijd hebben we niet. Dus moeten we er korter van genieten. Het is een heel groot meer, echt heel groot! En stilletjes aan naderen we onze bestemming. Onderweg zijn er wel redelijk veel wandelaars die met de bus meewillen. Oeps,zou de tocht dan toch zo zwaar zijn?????

In Crianlarich stappen we af. Daar staan we dan op een kleine parking…. De mensen van onze eerte B&B gingen ons hier oppikken, maar genen John te zien. 

Even wachten we op een bankje en dan besluiten we te voet te gaan (ja inderdaad, met onze reiszakken, dank God nog ne keer voor die wieltjes). Buiten aan een cottage zit een vrouwtje te breien en die vertelt ons waar we moeten zijn. Ze vertelt het ons wel, maar wij verstaan het precies maar half…..Ik dacht dat ik goed Engels sprak....Oxford English ja.....Schots Engels, man man man... Een eindje verder is een kleine shop en daar gaan we het nog maar ne keer vragen. Ondertussen sturen we ook een kaartje naar het thuisfront. Het is niet omdat we zonder hen weg zijn, dat we er niet aan denken. Het is nog half a mile van aan het winkeltje. En wij maar sleuren met onze reiszak!

 We verschieten ook regelmatig, want de auto’s rijden hier snel en dus wel aan de verkeerde kant!!!!

En dan zien we eindelijk ons B&Bke. Het laatste huis in het dorp dus. Maar het is best gezellig. Een kamer van drie (Goedele neemt direct het eenpersoonsbed in beslag, dus Vee en Ingrid slapen samen) en een heel mooi badkamertje. Spijtig is wel dat er maar voor twee personen handdoeken en tea-facilities zijn…Dat vinden we niet leuk, en dat ze ons niet kwamen halen ook niet, dus voor straf eten we ’s avonds niet bij hen! We (allé, vooral Vee dan) willen ook het begin van de WHW (West Highland Way ) gaan zoeken. Kwestie van voorbereid te zijn voor de dag van morgen. De weg naar de WHW is een fikse klim door de bossen.

 Onderweg ontdekken we in het water rare grijze plekken. Blijkt dat alle grachtjes en plassen stikvol met kikkerdril zitten! De klim blijft maar duren , Ingrid en Goedele willen terug, maar Vee zet door: We gaan verder tot we er zijn. En dan eindelijk dalen we weer en daar loopt hij dan: De weg die ons op vier dagen tot in Fort William zal brengen. 

Er staat een tentje in de buurt. Deze kampeerders zullen we nog heel vaak tegen komen. We zetten twee stappen op de WHW en keren dan terug. We gaan naar een restaurantje dat we onderweg hadden gezien en er wel gezellig uitzag (trouwens, veel andere keuze was er toch niet). Ingrid en Goedele starten met een large glas witte wijn en Vee heeft een ruime keuze wisky!

Het eten is lekker en de bediening heel vriendelijk! Ofwel lachen ze ons gewoon uit omdat ons Engels toch niet alles is….. En dan terug naar ons huisje. Met veel gegiechel kruipen we in ons bed. Ingrid is al voet-tastelijk met Vee, het bed is toch niet zo comfortabel en we worden een halve nacht gestoord met sms’jes van het thuisfront (die zijn wel leuk) maar ook van het ski-front (die zijn vooral duur). We zijn toch wel zenuwachtig en het duurt dus een hele tijd voor we in slaap vallen….

 tot de volgende keer!

vee