donderdag 13 maart 2014

West Highland Way 2007: AANKOMST (deel 12-

En dan zien we hem eindelijk: Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland (van heel Engeland feitelijk). Hij ziet er knap uit. Nu voelen we dat het eindpunt eraankomt. We komen in een donker bos, echt een bos van Roodkapje. Daar pauzeren we op een grote rots (erop raken was gemakkelijker dan eraf). 



De moederkes zijn hun kinderen nog eens kwijt, den dwerg is in de steek gelaten door de rest van de meidengroep, we bekijken iedereen die voorbijgaat en beginnen dan aan ons laatste stukje. Een lange afdaling waarbij we Fort William zien liggen in de verte. Dan nog een heel eind langs de autoweg. Dat valt tegen. Een beetje een afknapper. Kunnen ze die laatste kilometers ook niet langs een wandelweg voeren? En dan eindelijk eindelijk eindelijk: het eindpunt. We worden direct aangesproken door een Schotse enquêteur die onze mening vraagt over de plek van het eindpunt en of ze het niet zouden verplaatsen. Kan ons niet veel schelen, wij zijn al blij dat we er zijn, trouwens hij babbelt weer zo snel dat we het amper kunnen verstaan. Goedele en Ingrid gaan ondertussen in het visitorcentrum naar de wc. Vee komt daar efkes later ook binnen, het is ook een grote shop met allerlei toeristische prullen enzo. En daar krijgt ze het plots efkes moeilijk. Tegen dat Ingrid en Goedele opgelucht van de wc komen staat ze daar zowaar te snotteren en het wil maar niet stoppen. Elke keer komen de tranen terug in haar ogen. De mensen gapen en denken waarschijnlijk dat het veel pijn moet doen, zo’n lange wandeling. Maar feitelijk is het puur van contentement omdat ze na 5 jaar (of meer) haar droom heeft kunnen waarmaken. Bij deze wil ik dus efkes enkele mensen bedanken: ten eerst mijne Stijn omdat hij mij deze kans heeft gegund en een hele week op de kinderen wilde passen, mijn kids,omdat ze mij wilden missen en zeker ook Ingrid en Goedele (want alleen had ik dit nooit gedurfd) dat ze met mij mee zijn willen gaan en er een fantastische reis van hebben gemaakt (lap, ik krijg weeral tranen, wat is dat toch met mij)
Allé, die tranen diep weggestopt en dan het winkeltje doorneuzen. We zien al heel veel geschenkjes voor het thuisfront. Maar die gaan we morgen pas kopen. Eerst tijd voor de foto (die ogen zien toch niet te rood meer hé Vee). Diene van de enquête neemt er één van ons drie, dan nemen we er nog met elk apart bij het bord.


 En wie komt daar aan? De doos! Ze zien er rood van, maar ze hebben het toch maar mooi helemaal gedaan (wij feitelijk niet ,wij zijn in den helft pas begonnen)
Dan moeten we nog ons jeugdhotel gaan zoeken. Deze keer is het echt wel zoeken, want Fort William is toch wel groot. Bij het eerste cafeetje zitten onze vier vriendinnen iets te drinken. Ze wuiven en wensen ons proficiat. Wij moeten vragen waar ons hostel is, oef helemaal bovenop een heuvel, en Goedele heeft vreselijke last van verzuring in haar benen. 

Van ver ziet het er tof uit, maar als we binnen komen, wil Vee bijna niet meer verder (gelukkig dat het al betaald was…) Een rommelkot van jewelste, precies een chiroheem. We zijn erger gewoon, en de receptioniste is heel vriendelijk, probeert onze namen uit te spreken, dus we blijven maar. De kamers hebben namen en de bedden ook. Onze kamer is de kamer van de Scottish Battles. Spijtig, niemand van ons mag in Culloden slapen (dit is een lang verhaal, maar de boeken over Culloden zijn de allereerste aanleiding om naar Schotland te gaan).

 We liggen alweer op een kamer met 8. Voorlopig zijn de andere bedden nog niet ingenomen. Het zou toch moeten lukken dat de 4 meiden hier ook verblijven, trouwens wij hadden ze zien zitten in een hotelletje. Nadat we ons opgefrist hebben in de badkamer die trouwens ook redelijk primitief is, Ingrid botst er zelfs op andere mannen, gaan we het stadje in. Eerste stop is een outdoor-shop. Trouwens nergens zoveel outdoor gezien als in Schotland. Goedele moet zich serieus inhouden. Daarna de grote winkelstraat maar het is al laat, de meeste winkels zijn gesloten. De receptioniste had ons een restaurantje aangeraden, maar het stinkt daar heel erg zuur, dus we drinken er alleen iets. Dan besluiten we naar dat restaurantje te gaan waar we de 4 hebben gezien. De meisjes ontmoeten we daar niet, maar ons gezinneke en de Apple-pie zitten er wel. Het eten is er super! 



Zeker het dessert. We smullen. Op een moment stapt zelfs mister Bean binnen. Vee kan het niet laten en zegt luidop: Kijk mannen, mister Bean smijten ze hier ook nog binnen. Efkes vergeten dat mister Bean dus wel verstaanbaar is….Elke keer als we hem zien kunnen  we onze lach en commentaar niet inhouden (vooral Vee dan,die fret bijna haar vingers op om haar mond dicht te houden) Als we terug keren moeten we hard lachen met het gevaarsbord voor “elderly people”. 

Dat hebben ze bij ons in België niet. Ik stel mij dan direct zo nen hoop Benidorm-bastards voor, waar ge dus voor moet oppassen....dat ze u niet overvallen of met hunne stok afkloppen. "Iemand"  merkt ook op dat je in de meeste hotelletjes niet op lange vakantie kan gaan ?????
A jaaaa er hangt op veel plekken een bordje: No Vacancies.....ja het Engels-onderwijs in ons land laat misschien toch wat te wensen over...of komt het puur va vermoeidheid.... Als we weer aan ons hotelletje zijn geraakt zien we in de keuken een hele bende zitten. En niet te geloven, wie zit daar ook? Onze 4 grieten.
Wij gaan echter liever in de heel gezellige zitkamer zitten. Goedele haalt nog een spel boven: Jungle Speed. Een keiplezant spel, maar we winden ons zo op, dat ze vriendelijk komen vragen om het een beetje rustiger te doen. 

We gaan dan maar slapen,morgen moeten we er immers op tijd uit om onze geschenkjes te gaan kopen en dan de bus halen.

onze wandelreis was nu wel gedaan....maar we waren nog niet terug....onze spannendste avonturen moesten nog komen....in Glasgow.....

groetjes
vee

9 opmerkingen:

  1. Om af te vallen moet je niet gaan stappen in Schotland... zo lekker dat dat eten er uit ziet! En dan nog eens al die Whisky! ;)
    Alhoewel dat ik mij afvraag waarom dat jij op dieet moet? Zo'n mager madam!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. amaai dat eten ziet er goed uit zeg. vooral dat toertje mmmmm en ik ben ook wat meer op mijn eten gaan letten, al een week, maar nog geen grammetje er af. Hoewel ik mij al een beetje fitter voel ('t zit misschien tussen de oren) maar als ik dit toertje zie....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ge moet er eerst een tachtig km voor stappen...dan mag het wel

      Verwijderen
  3. Het eten ziet er in elk geval heerlijk uit!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gij houd ons wel in spanning hoor...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Weeral een plezant verhaal. :-)
    Jullie hadden het eindpunt toch maar mooi gehaald!
    Vooral dat taartje ziet er enorm smakelijk uit jong!
    Ik ben al benieuwd naar de volgende avonturen...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Onze Sjobbe gaat een prachtreis maken, daar ben ik nu wel zeker van :-)

    BeantwoordenVerwijderen