Pagina's

dinsdag 12 april 2016

Portugal, tweede wandeldag

klaar voor onze tweede wandeldag
 
het ontbijt was al even lekker als de vorige dag
daarna pakten we alles in
we maakten onze dagrugzak
we kregen onze picknick
die viel wat tegen...
alleen twee bokes
dikke bokes
met iets lekker tussen
maar zo niets erbij
geen drinken
geen fruitje
geen koek
gelukkig hadden we zelf een hele voorraad bij
mini milkyways
minileo's
minivanalles
peperkoekskes
bifi
(maar dat was een vergissing
koop geen bifi zonder toegevoegde smaakstoffen
ze zijn misschien gezonder
maar ze smaken naar niks
ook dat plastiekske niet
ik vond dat vroeger altijd zo lekker
om wat op te sabbelen
wie deed dat nog???)
 
Goedele had twee kg bollen bij
de Napoleons in alle smaken
en volgens haar toch allemaal zuur
en dan nog ne kg Weerdse echte
(Werthers echte maar wij zeggen dat anders)
(of misschien zegt Goedele het wel goed
maar versta ik het verkeerd)
een heel vakantie
te pas en te onpas
en op elk moment
klonk het wel:
wie wil er een snoepeke???
 
en we hadden ook zelf een drinkbus
dus we gingen niet verhongeren of van dorst omkomen
 
deze keer gingen ze ons ergens afzetten
en vandaar vertrokken we dan naar het volgende hotel
de madam en de meneer
(monica en alfredo)
brachten ons samen weg
er zat precies een haar in de boter
dan avond tervoren(zaterdag)
had Monica alleen gegeten in het restaurant
dat vonden wij een beetje zielig...
en nu zat den Alfredo liters water te drinken in den otto
dus dachten wij dat hij den avond tervoren
op de lappen was geweest
en dat hij een beetje ne kater had
maar ja...
misschien was er wel helemaal iets anders
want dat portugees geratel tegen elkaar
daar begrepen we niets van
ze zetten ons af aan de kust
en reden dan zelf verder met onze bagage
ja ja
wij zijn luxewandelaars
wij sleuren niets teveel
het weer was minder zonnig dan gisteren
dus we hadden maar lange mouwen aan
en we vertrokken weer langs de kliffen
eerst op een brede zandweg
heel vermoeiend
dat mulle zand
en we zouden dat de komende dagen nog veel tegenkomen
maar dan werd het padje steeds mooier
maar mooi
MOOOOOI DAT DAT DAAR IS

ik begrijp nu
waarom een wandeling
vrij plat
van 18 km
6 uren kan duren
ge moet regelmatig efkes stilstaan
om te bewonderen
we zagen daar ook ooievaars
die hun nesten op de rotsen in de zee maken
niet ene
niet twee
we hebben zo tientallen nesten gezien

we waren wel wat bang van die ooievaars
we vonden ons alle vier toch wat te oud
voor nog een pakske
wist ge trouwens
dat ze ook in Portugal aan de kindjes vertellen
dat de ooievaar een baby brengt!
 
tegen de middag kwamen we in een klein dorpje
waar we onze picknick wilden opeten
maar het bankje op het plein was bezet door een hele stappersfamilie
dus gingen wij naar het terrasje van het plaatselijk restaurantje
binnen rook het zalig naar stoofvlees
maar wij bleven buiten zitten
we waren er niet echt op gekleed
binnen zaten de mensen echt
"op zijn zondags"
terwijl we daar zaten met ons colaatje
een beetje te bibberen op dat terras
want dat was uiteraard in de schaduw!
die maken al hun terraskes in de schaduw precies
kwam er ineens een oud koppeltje aan
het madammeke zelfs met nen bontjas
ze sukkelde den trap op
heel traag
heel op het gemakske
aan den arm van het meneertje
en ze begon daar tegen ons nen uitleg!!!!
eigenlijk vooral tegen ons Ingrid
ziet ge dat nu aan haar gezicht
dat dat een verpleegster is
want wat ze allemaal vertelde
daar hebben we niets van verstaan
alleen het woord
ARTROSE
en verder begrepen we
dat het veel pijn deed
en dat ze last had
en dat ze vroeger ook heel kwiek was
enzovoort
en wij maar knikken
en vriendelijk lachen
en tussen ons tanden mompelen:
wie van ons gaat zeggen
dat wij geen portugees spreken??
 
maar zij bleef maar ratelen
en toen was ze binnen
en dierven wij eindelijk terug iets zeggen
 
onze picknick had gesmaakt
maar heel tevreden waren we er toch niet over
volgens ons was het echt ne picknick
na ne zwaren avond
het brood van Tania was gewoon verpakt
in een oranje serviet
een papieren serviet!!!
die moest al die oranje snippertjes
eerst van haar brood peuteren
want dat was daar helemaal in vastgeplakt
ja het was een superdesuperhotel
maar voor hun lunch
kregen ze van ons toch zo geen goede punten
maar we kwamen natuurlijk voor te wandelen
en niet voor te eten
(alhoewel)
dus wij weer verder
eerst weer nog langs de prachtige kust
toen langs een lange weg
wij noemden hem:
de lange saaie weg
tja
die zijn er ook hè
toen we het echt beu werden
kwamen we eindelijk aan de splitsing naar ons hotel
allé
we dachten het toch
de pijl wees eigenlijk midden door een koeienwei
ja
met koeienbellen en al
dat klonk daar nogal
nu wisten we het niet goed
moesten we nu
naar links
volgens de pijl naar rechts, maar dan echt de wei in?
of naar rechts
 
we kozen voor links
en waren al wat aan het mopperen
want na 18 km
hebt ge echt geen zin meer
om 3 km verkeerd te lopen
 
maar daar zagen we ineens de
"Mexicaanse Villa"
we lagen plat van het lachen
met de voordeur
echt waar jong!
woonden daar vroeger hobbits in Portugal???
de klink stond op 40 cm hoogte
en de deur zelf was 30 cm breed
allé
we konden ons nog bukken
dus we geraakten binnen
we kregen direct een drankje om uit te rusten
een zalige zelfgemaakte limonade
iets met limoen en munt
ja wat mojito-achtig
zonder er zat van te worden
onze kamers waren weer supertof
deze keer waren we vooral veliefd op de badkamer
allé het viel daar goed mee
ook binnen weer gezellige salonnetjes
en ook een open haard
het avondeten was gelukkig wat vroeger
het moest wel weer supersnel gaan
ons soep was nog niet op
of ons hoofdgerecht kwam er al aan
dat was lekker
maar een beetje weinig
het waren ribbetjes
maar ik denk dat we elk 5 ribbetjes hadden
en ik bedoel zo geen 5 grote ribben
ne man zou er zijnen hollen tand niet mee kunnen vullen
maar allé
er was ook nog nagerecht, dus we hadden gene honger zenne
daarna nog wat lezen/haken/babbelen
bij den open haar
 
en we vielen alweer snel in slaap
 
 
 
 
 


9 opmerkingen:

  1. Wat heb ik dit de voorbije maanden gemist!
    Zaaaalig om weer verslagskes te kunnen lezen met continue een glimlach op mijn gezicht en af en toe een schaterlachje er tussendoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha heerlijk verhaal alweer... ben het helemaal eens met Leen hierboven... hoe lang zijn jullie weggeweest?...dan weet ik hoeveel verteldagen we nog te goed hebben! Iets om geweldig naar uit te kijken... En ja het is daar echt schoon... heel schoon!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. zes wandeldagen en twee dagen om er te geraken en weer terug....8 blogjes dus !

      Verwijderen
  3. Oh ja, die bifi's! Daar zaten waarschijnlijk massa's kleur- en smaakstoffen in. Ik was er tijdens mijn jeugd op verlekkerd! (ge doet er mijn nu terug goesting in krijgen, zie, door jouw smeuïge verhaal) Maar dat plastiekje ... dat vond ik vooral naar plastiek smaken. Dus nee, bij mij geen gesabbel ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben het ook met de dames hierboven eens, elke dag zo'n verslagje dat doet een mens goed! Ik zit hier te glimlachen op de bank. Ik kijk nu al uit naar morgen! XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Meer meer meer! Verheug me nu al op morgen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat ben je weer lekker op dreef met schrijven!!! Ik geniet!!!! En leuk portugal!! Ik ga deze zomer naar de algarve!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat prachtig! En al die bloemetjes! (In dit geval bedoel ik die gele op de grond hè;-))
    Ribbetjes als tandenstokers... Da's dan weer jammer hè. Al ben ik vóór minderen met vlees eten en alleen biologisch: na zo'n wandeling zou een bord gemarineerde spareribs er wel in gaan.
    Lieve groetjes,
    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen