Portugal, eerste wandeldag

we waren goed in slaap gevallen

allé

de eerste tien minuten

was dat gibberen en giechelen in ons bed

juist gelijk klein kinderen

Goedele haar kussen was niet goed

en toen wisselden we

en toen was het wel goed

ook al voelde ik geen verschil
tussen die kussens

dus beslisten we

dat Goedele ook hoogsensitief was

ik ben dat namelijk ook

ik heb dat deze winter beslist

ik verdraag ineens geen jeansbroeken meer

ik voel mij daar echt niet meer gemakkelijk in

ik verdraag die jeans niet meer op mijn vel

(dat het te maken kan hebben

dat al mijn broeken ineens spannen
door extra vetlaagjes

vergeten we eventjes)

dus waren we allebei hoogsensitief

en dus NORMAAL

want we hadden ook juist de conclusie gemaakt

als ge tegenwoordig geen DYS bent

(dyslexie, dyscalculie, dysorthografie)

dan bent ge niet normaal

wij zijn dus allebei gelukkig heel normaal

met onze hoogsensitiviteit

de volgende ochtend hadden we onze wekker om 8 uur gezet

en om 8.30 verschenen we vol verwachting aan het ontbijt

en het was die verwachting waard!

lekker dat dat was

versgebakken brood

versgeperst sinaasappelsap

van versgeplukte appelsienen uit den hof

kunt ge u dat voorstellen!!!!!!

zoet dat dat was

er lag nog meer fruit

en eitjes

en lekkere hesp

en veel soorten kaas

en confituur

alle soorten

maar de lekkerste vond ik

de TOMATENconfituur

maar dan...

het aller aller allerbeste...

ik ben de allergrootste fan van Portugal geworden...

want wat geven die ook bij het ontbijt

VERSE CAKE

echt waar

zaaaaaaaalig

toen onzen buik vol was

heel vol was

gingen we ons rugzakje halen

en vertrokken we voor onze eerste tocht

we kwamen 's avonds weer terug in hetzelfde hotelletje

dus we hoefden nog geen afscheid te nemen

we slaagden erin

om al van bij het begin mis te lopen

we moesten starten op het wegje achter het huis

maar we wisten niet zo goed

wat nu de voor of de achterkant was

allé

we liepen gewoon in een kringetje om het huis

tot één van ons toch precies ergens een ander wegje zag

en dat was de goede

voor de rest waren de wandelingen echt super goed aangeduid

verloren lopen is quasi onmogelijk

om de tien meter staat er een paaltje

bij wijze van spreken

we wandelden tussen de kurkeiken

heel speciaal

op de eiken is een nummer geschilderd

en daaraan weten ze in welk jaar hij "gepeld" is geweest

want ze mogen dat maar om de zoveel jaren doen

en we liepen ook tussen de eucalyptusbossen

en ineens riep ik iedereen terug

want wat zag ik ineens????

de zee!!!

allé den oceaan feitelijk

met ons gebabbel hadden we dat bijna gemist

maar we moesten eerst nog voort

voorbij huizen waar blaffende honden ons probeerden weg te jagen

tot we aan Forte de ilho kwamen

dat is een fort op een eilandje voor de kust

maar dat fort interesseerde ons niet zo

wel het restaurantje waar we konden lunchen

op het terras zaten "oude bekenden"

een Vlaams koppel

dat ons de avond voordien in het hotel had aangesproken

allé

de man sprak ons aan

de vrouw was wat stilletjes

nu begon hij weer te ratelen

dat alles wel lekker was

maar veel te veel

enzovoort

en het madammeke zat er wat stillekes bij

wij al een beetje lachen daarmee

de man was wel heeeeeel joviaal

maar toen moesten we al bestellen

want in Portugal

geen geduld aan tafel zenne

dat moet daar vooruitgaan

direct bestellen

direct afruimen

zelfs als ge nog aan het eten bent

halen ze uw bord bijna voor uw neus weg

de dienster was een geval apart

nogal een gevuld model

met geblondeerd haar

en ze droeg een zwarte legging

met zo een kort truike boven

ge zag nogal goed haar billen

nu bleek achteraf

dat dat daar heel gewoon is

er lopen er daar heel veel rond

in zo ne spannende legging

alleen was dit echt geen model voor ne legging

zeker niet toen ze zich bukte

en we merkten dat ze er ne string onder droeg

ze duwde de kaart in ons pollen

en bleef staan wachten

op onze bestelling

wij dus maar gauw iets kiezen

een beetje op goedvallend uit

want we kozen vis

(dat hadden we verstaan)

maar dan mochten we kiezen welke.....

ze ratelde in het porugees wat soorten af

en toen in haar engels

en we kozen maar iets...

daarna zwierde ze wat schoteltjes op ons tafelke:

olijfkes

brood

zo wat smeerseltjes

een bolleke kaas

een kommeke met schijfjes wortel

wij proefden van alles

en het was lekker

maar ik ga u iets vertellen:

ze doen dat daar overal

hapjes op de tafel zetten

maar ge moet dat dus wel betalen....

allé nu niet dat dat veel kostte zenne

maar ge weet het toch maar beter

het eten was lekker

maar inderdaad veel te veel

en dessert ging er niet meer in

heel spijtig

zeker toen één van ons naar de wc was gegaan

en terugkwam met de mededeling

dat er nen hele toog met taarten was

het water liep ineens toch in onze mond

dus riepen we de sexy dienster nog eens

en probeerde ik koffie te bestellen

nu spreek ik een klein (heel klein) mondje spaans

en dat portugees trekt er wel een beetje op

maar toch is het weer helemaal anders

ze moest met mijn pogingen lachen

(vriendelijk zenne)

en ik kreeg efkes een snelcursus Portugees

over het mannelijk en vrouwelijk lidwoord

um en uma

en café was mannelijk (of vrouwelijk)

dus dat was um

enzovoort

ik snapte haar nog ook!

allé

we bestelden onze koffie

en toch één stuk pudding

dat we alle vier verdeelden

met ons lepelke van de koffie

toen moesten we weer verder

maar de zon scheen

en de lucht was blauw

en het water nog blauwer

en het was daar prachtig

we moesten nu een stukje over het strand

en wie kwam er daar in de verte aan

hij glunderde weer toen hij ons zag ...

ons Vlaams koppel !!

we vroegen hem nog om een foto van ons te nemen

en toen namen we afscheid

(tot spijt van de man)

zij waren een autotrip aan het doen

en gingen nu al verder

maar we gingen wel met dezelfde vlucht terug

en we grapten dat we elkaar dan in het oog zouden houden

en verwittigen als iemand er niet was

wij wandelden weer verder

kwamen nog een groepje naaktzwemmers tegen

zo warm vonden wij het nu precies niet

wat verder begonnen we op de kliffen te lopen

heel tof

langs kleine paadjes

tussen de bloemekes

daar stond alles al prachtig in bloei

niet te vermoeiend

we zaten goed op schema

en we gingen zelfs ergens

op een houten platformpje een siësta'ke doen

en toen kwamen we in Porto Covo

een prachtig stadje

met allemaal witte huisjes

en die speciale gekleurde randjes

maar PROPER

daar lag daar geen papiertje op de grond

daar was daar nergens iets op ne muur geschreven

dat was precies gisteren pas gebouwd allemaal

schitterend

we genoten op het pleintje van een lekker ijsje

wij in de zon natuurlijk

de Portugezen zelf

goed onder de parasols

we zouden hen 's avonds begrijpen......

want we zijn die dag verbrand!!!

niet normaal.....

toen belden we naar het hotel

want ze kwamen ons daar halen

het was maar 15 km geweest

maar om dat helemaal terug te stappen

dat was justekes te veel

deze keer was het de "madam" die ons kwam halen

een chique madam zenne

maar wel een heel lieve

ze vertelde ons over de gele bloemen die overal op het veld stonden

ik kende de bloemen: lupines

maar ik had geen idee wat ze op die velden deden

blijkbaar maken ze van de zaadjes

een soort knabbeltje

dat de mannen in het café bij hun biertje krijgen

goedkoper dan pindanootjes

ondertussen voelden we aan ons velleke

dat we echt goed kleur hadden gepakt

bij ons Ingrid was het wel wat raar

die was  in twee kleuren verbrand

we hadden eigenlijk heel den dag

de zon op onze linkerkant gehad

dus diene kant zag rood bij haar

en hare rechterkant nog bleek

ook hadden we allemaal "mafkes"

ik kende het woord ook niet zenne

maar dat komt van :

mouwen

maven

mavekes

mavkes

ja

we hadden t-shirt aangehad

en dus gelijk de coureurs zo'n witte mouwkes

en uiteraard ook al witte sokjes

dat komt ervan als ge bruint 

met stapbottinnekes aan

en ons rode velleke

begon al wat te trekken 

en te pikken

en was echt wel gevoelig

maar we waren nog niet geleerd

toen we in het hotel kwamen

kropen we direct weer in het zonneke

diene witte rieten zetel

dat was den ideale zetel trouwens

om met een haakwerkje in te zitten

ik had een haakwerkje mee

we hadden "de boekskes"

en we hadden ons leesboeken

maar...

de drie anderen hadden ook hun smartphone!!!

die konden dan wat facebooken

kijken wat de buienradar voorspelde

zien of er nog erge dingen in de wereld gebeurden

maar ikke

ik heb dat dus niet

ik heb nog ne gewone gsm

de running joke werd toen

dat ze zeiden

als ik mijn gsm toch ook eens vastpakte:

ja vee,

kijk gij ne keer hoe laat het is

(tja, dat is het enige dat ik dus kan zien)

maar feitelijk trok ik mij dat niet aan zenne

zo een week internetloos te zijn

behalve voor de buienradar

kon ik dat ferm goed missen

het eten was weer superlekker

deze keer was ons Vlaams koppel er niet

maar er kwamen wel twee Vlaamse meisjes binnen

waar we ook efkes een klapke mee deden

daarna nog efkes in het salonneke gaan zitten

waar ze de haard aanstaken

supergezellig

en toen was het weer tijd om te gaan slapen

en om in ons dromen nog na te genieten van de prachtige wandeling