de eerste was een fantasiewereldkind
de tweede was een anderemensenkind
en den derde was weer helemaal anders
diene was twee soorten tegelijk
ofwel een beeldschermkind
uren kon hij naar televisie kijken
ik hoorde hem niet
wel de onnozelste programma's eerst
disney channel
bweikes!!!!
en nog meer herhalingen dan de kampioenen
hij kon dat uren, maar hij mocht dat niet zenne
bij onze Ferre moesten we daar echt ne limiet opzetten
maar als den televisie dan afgezet werd
dan had hij nog wel ne game-boy
nen nintendo
ne PSP
ne WII
ne computer
ne Playstation is er nooit gekomen
we hadden genoeg beedschermspul
we probeerden wel ander speelgoed hoor:
auto's met afstandsbediening
vanalles van Lego
of Knex
en hij was daar altijd zo enthousiast over
tot hij het in zijn handen had
efkes mee spelen
en nee...het lag hem niet
of het was direct kapot...
zijn neefjes konden uren bouwen met Lego
heel hun vensterbank
(en dat was een heel brede)
stond vol met hun maaksels
maar onze Ferre speelde er amper mee
dus onze ferre was (is nog altijd) een beeldschermkind
maar hij was vroeger
nog veel meer
een buitenspeelkind
gelukkig hebben wij nen hof
gelukkig wonen wij in een doodlopende straat
gelukkig veel kinderen in de buurt
want die hebben buiten gespeeld!
niet te doen
ik heb zelfs een bel omhooggehangen
(zo een klok met een klepel hè)
en als ze naar huis moesten komen
of komen eten
dan belde ik heel lang
en ze mochten zo ver gaan spelen als ze wilden
als ze de bel maar konden horen
ik was dat moe
uren buiten staan roepen van:
komen eeeeeeeeeeten
of erger nog
zelf op zoek moeten gaan
(terwijl het eten dus klaar of bijna klaar is,
dan kunt ge geen kinderen gaan zoeken zenne
als de patatten nog staan te koken)
op het einde van ons straatje
was "het boske"
ge kent dat wel zeker
zo een paar lappekes bouwgrond
waar bomen en struiken op staan
daar hebben die gespeeld!!!
en kampen gemaakt
en in de bomen geklommen
ik vergeet nooit die keer
dat ik ze toch ging zoeken
en aan den bres kinderen vroeg:
maar waar is onze Ferre ???
en ze naar boven in den boom wezen
hoog in den boom
onze Ferre was nen echte waaghals
het boske is ondertussen weg....
staan huizen op...
en de gemeente
die hebben honderd meter verder
een speelpleintje geplaatst
zie...
dat vind ik nu de
GROOTSTE GELDVERSPILLING
goed bedoeld hè
daar niet van
maar in plaats van te investeren
in duur speeltuig
en bankskes
en gazon dat dan afgereden moet worden
zodat ge een "op het zicht" mooi speelpleintje hebt
waar ge bijna nooit een kind ziet spelen...
soms zit daar eens een oma
en is er een eenzaam kindje wat aan het schommelen
maar meestal zijn die leeg
awel in plaats van zo'n dure speelpleintjes
kochten ze beter zo'n lappeke grond op
met een boske
(de grond is toch even duur)
zorg dat daar wat klimbomen in staan
wat struiken
probeer ervoor te zorgen dat er niet te veel netels en doornstruiken staan
(valt ook mee van onderhoud)
en ook dat er geen groenafval gestort wordt
(dat is toch niet te geloven:
5 vierkante meter onbebouwd
en op ne wip en ne flik
ligt dat vol gazonmaaisel en snoeihout)
en DAN hè
dan zullen de kinderen nogal spelen!
maar ik ga het ze nooit kunnen wijsmaken vrees ik...
allé, ik ben wel blij
dat ons eigen kinderen
(want ook de meisjes hebben daar heel veel gespeeld)
daar samen met alle kinderen van de straat en de buurt
daar zo'ne zalige tijd hebben gehad
voor onze Ferre dus dat boske
het straat zelf
waar hij met zijn fiets, ligfiets, step, trike, rolschaatsen, gocart...
kon ravotten
maar ook:
onze trampoline
we hebben ooit geinvesteerd
in een degelijke trampoline
en daar werd
(ook weer door alle kinderen )
ongelooflijk op gespeeld
uren en uren en uren
zaten die erop
en allemaal spellekes verzinnen met ballen en vanalles
de buren hebben veel moeten verdragen:
lawaai en geroep
ballen in hun tuin
het eentonige geluid van het springen
ocharme feitelijk
de buren noemen onzen hof
nog altijd
het plaatselijke Walibi
(ook omdat we nog later
een zwembad geplaatst hebben)
ja
als het droog weer was
en als het eerste kind kwam bellen of kloppen
dan was onze Ferre niet meer te zien
maar...
als hij alleen was
of als het slecht weer was
dan was het echt zo een computer-televisie-freakske
raar hé
hoe verschillend kinderen kunnen zijn
groetjes
vee
Geweldig, hier was ook zo'n bosje. Ik herhaal WAS, want ook hier word alles maar vervangen en "mooier" gemaakt. Maar ik zei gister toevallig nog dat het zo akelig stil is nu overal, geen spelende kinderen die genieten van het echte buiten spelen. En dan zeggen de "slimmeriken" maar dat bewegen en buiten spelen zo goed is voor kinderen, yeah right, ze verpesten het zelf! Mooi geschreven weer!
BeantwoordenVerwijderenDie van ons is 26 en speelt ook niet echt meer in de bosjes hoor, Of het moet op een festival of motortreffen zijn ;-)
Oh, wij hadden zo een speeltuin die vergeten werd door de gemeente! Dat was zalig. Wij werden ouder en de bosjes er om heen hoger: ideaal ;)
BeantwoordenVerwijderenIk ben gelukkig ook nog kunnen opgroeien in den tijd dat er nog braakliggende stukjes grond waren waar ge op moogt spelen. Als ge weet wat zo'n speeltuigen kosten (en we werken alletwee op een school) konden ze met dat geld zo veel meer gedaan hebben. In ons dorp hebben ze na veel aandringen van buren enzo de speeltuin terug opgeknapt. De week erna was er al weer brand gesticht in een vuilbak.
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat het plezant is in uw straat, met een tuin voor speelplezier én een doodlopende straat.
En voor beeldschermen moeten we af en toe een oogje dichtknijpen he.
'op mocht' dus.
VerwijderenEn 'een tuin vol speelplezier'.
Oh my, zoveel fouten.
Je hebt absoluut gelijk, zo'n speelbosje is het allermooiste wat je als kind kunt treffen.
BeantwoordenVerwijderenZelf ook prachtige! herinneringen aan.
Bedankt voor weer een fijn stukje leesplezier :-)
groot gelijk over dat speelbosje....van waar zijt gij misschien dat ik ook van uw kanten ben? :-)
BeantwoordenVerwijderenZo zalig om te lezen! Als ik het mocht geloven, dan hebben we hier ook twee beeldschermkinderen. We hadden op reis - er was nog een koppel met twee kids mee - zelfs een 'multimediahoek' en een 'wifihoek' (de beloofde wifi was eigenlijk de wifi van de buurvrouw - eigenares - en als we dicht genoeg bij de afsluiting stonden, dan konden we op de wifi. We hebben dan maar een zetelke gezet en voila, de wifihoek was geboren). We zijn dus volop met onze tijd mee (allee, onze kids zijn mee, ik begrijp van vele dingen toeters noch blazers) maar we zetten er ook een rem op. Hier moeten ze nog altijd vragen of ze op de nintendo mogen of de tv aan mag en worden ze tijdig verwittigd als de tijd verstrijkt... Dan komt er hier gelukkig veel lego en playmobil boven en spelen ze altijd zoooo mooi samen, broer en zus... Buitenspelen doen ze ook, maar het mag niet te koud worden, maar dat delen ze van niet ver ;-)
BeantwoordenVerwijderenGr Sofie!
Jaaa... zo'n speelplein hadden mijn grote gasten ook vroeger ... er moeten dringend andere mensen aan het hoofd van groene zones en openbare ruimte komen, mensen die vroeger ook nog in de bomen hebben geklommen. Zo tof dat ieder zijn eigenheid heeft en dat je toch ergens kan zien dat het broer en zussen zijn. En hé, wij hebben ook zo'n bel hangen ... om mijne vent uit zijne tuin te bellen :-)
BeantwoordenVerwijderen